Yağmura Mektup II

Gözlerini anlatsam mürekkebim kirletir!
Gökler bana her yağmurlu gün seni dinletir;
Yağmur, yine iniyorsun gökten tane tane,
Rahmetinle doluyor her hüzün dolu hâne.
Yoksa bulutları okşayan elinin ayası mı,
Yağmur da hasretinle tuttukları yası mı?
Bir rahmet gizlidir sana ağlayan her yaşta,
Değmeseydi ellerin inmezdin her doluşta...
Sayfalarım çok yıprandı silmekten ey Yağmur!
Histen yoksun teni ıskala, rûha değ Yağmur!
Derdimin yoktur gözyaşından başka dermanı;
Nefsin, rûhuma yazdığı benlikten fermanı!..
Yağmur ben şu mevsimler gibi karışığım;
Beklenmedik ânda bulsa rahmetten yağışım...
Bir hayâl gibi girerken rüyâma duruldum;
İndikçe lif lif, bir aşkla başımdan vuruldum.
Avcuma mahkûm, sımsıkı tuttum benliğimi,
Rahmet yağışın sarsın sıkı sarılan elimi,
Elimdeki karanlıktan ıslanıp kayayım,
Aydın bir yeni günle kirimden arınayım!

Ey Yağmur! Sen, rahmetin müşahhas mülâhhası!
Varlığın dirilişi, insanlığın atlası!
Geliş - gidiş ve aşkın ilk ve tek belirişi!
Rahmet kapısı aralayan anahtarın tek dişi!
Efendim benim aleyhisselâtüvesselam!
Ruhûm tutsun, tuttuğu gibi tenim, vesselâm...