Yağmura Mektup

Kiminin mısrasında güldün, kiminin yağmur;
Geçsem altına gökyüzünün sesin duyulur...
Düşen yağmur camımla ıslak ıslak öpüşür;
Rûhum sırılsıklam aşka kapılıp gülüşür...
Gözükürsün, bir kapladığında gökler sisi,
Bulutlarla iner arza rahmetinin aksi;
Müjdeli ândır yağmurla dolunca yer yüzü,
Islak ıslak görülür hüzün dolu yâr yüzü...
Okşar başını rahmetinin eli âlemin;
Kasvet diye düştü dillerine elâlemin...
Sarıp sarmaladığında kasvet gök ve arzı,
Olur o ân elimizi buluşturmak farzı...
Gökler taşır da getirir seni tâ fezâdan,
Ve bu yüzdendir ona olan hasretim candan...
Çekilince gök gözüne mil, kapanır havam;
Bir nûr ardından rahmet yağmuru dolar yuvam...
Kötüler durur insanlar kasvetli havayı;
Ben bilirim gece sonrası beliren Ay’ı...
Ve ne zaman zûhur ederse en boğuk o ân;
Huzur kaplar doldukça sen oluk oluk o ân...
Sonunda düşse yağmur bir gece mezarıma,
Çiçek açar toprağım sarıldıkça yârıma;
Yine okşarsın inerken gökten hece hece,
Uyurum şıp şıp ninni sesleriyle böylece...
Çiçek açacak toprağım yağmuru buldukça;
Cennette biteceğim rahmete bulandıkça...

Duydum ki yâr dilinden, sevmeyi bilmezmişim;
Hoş herkes bilir de bir ömür öğrenmek işim...
Bir güvercin gagasına bıraktım mektubu;
Adressiz bulunursun ey yıldızların kutbu!