Yağmura Kulak Ver Şiiri

Bu yağmur,
Çisil çisil topraklar üzerine,
Göklerden gelen bir emirle
Bir anne edasıyla büyütüyor,
Toprak ananın yeşil saçlarını...

Bu yağmur,
Gökleri dile getiren,
Bulutlardan bulutlara koşan,
Akıllardaki cinlerin sesini kestiren
Alemdeki sedaların en gürü...

Bu yağmur,
Mısra mısra, ilmik oluyor dizelere uzanan,
İçinde barındırıyor sesleri ve harfleri.
Yağdıkça yeşertiyor bir şair gönlünde,
Kaybolmuşlar hazinesini...

Bu yağmur,
Çığlık çığlığa geliyor şehrin üzerine,
Durmadan uyandırıyor her bir zerreyi.
Yok oluşlardan, kimsesiz kimlikler çıkarıyor,
Göklerin er meydanında...

Bu yağmur,
Bir şairin tükenmiş iç huzuru gibi,
Israrla vuruyor camlara.
Camın arkasında şairler,
Ellerinde kağıtlarla...
Varlığını haykırmak istiyor,
Nefes alırken daha...

Bu yağmur,
Sokaktan evlerine kaçışırken insanlar,
Bağdaş kurup, oturuyor yolun üzerine.
Ve susmuşken tüm kaldırımlar,
Konuşuyor durmadan ölüm...

Bu yağmur,
Uzaklarda bir zeytin gözlünün endişesi...
Bu yağmur,
Cenin pozisyonunda bekleyen aşıkların,
Aşklarının dile gelişi..!