Yağmura Karışan Aşk Şiiri - Nilgün Yıldırım

Dışarı da yağmur yağıyordu,sağnak bir yağmur.
Sanki bunca zamandır içinde taşıdığı acısını,
İnsanlarla paylaşmaya karar vermişti gökyüzü.
Şehrin ortasında bir evde,
Bir kadın gözyaşlarıyla eşlik ediyordu yağmura.
Onun acısı daha derindi,daha derindeydi.
Kadının karşısında karanlık gözlü bir adam,
Aklında mutlu bir aşkın yaşanmışlık tortusu.
Adamın dikenli sözleri kalbine batıyor kadının.
Zorlu bir yolculuğun sonuna gelindiğini anlıyorlar.
Masa da iki çay bardağı duruyor yanyana,
Kadın ve adam anılarla eskimiş bir kanepe de yanyana.
Mutlu olmak için başlamıştı onların hikayesi.
Tanışmalar, iki mevsimin birleşmesi gibiydi.
Bahar da yeşeren çiçekler gibiydi genç kadının gözleri.
Ne zaman bulsa adamın gözlerini,
Yeniden açıyordu kır çiçekleri.
Yağmur daha da hızlandı.
Kadın yerinden kalkıp, masada ki mumlardan birini yaktı.
Bu defa gelip, adamın tam karşısına oturdu kadın.
Onca zamandır aşkla baktığı adama,
Bu kez sorgulayan gözlerle bakıyor.
Başlangıçlar coşku doluyken,
Neden biten şeyler böyle sessiz ve suskundur ki?
Adam bir sigara alıp yakıyor.
O mutlu günlerde ki gibi kadına uzatıyor.
Yanan sigarayı alıyor kadın,
Ve içinde ki acıyı boğarcasına bir nefes çekiyor.
Adam bir sigara daha yakıyor,bu kez kendisi için.
Zaten hep kendisi için istemişti herşeyi.
Kadın ilk kez farkediyor, sevdiği adamın bencilliğini.
Kalplerinden geçen veda sözcükleri,
İnce bir sızı gibi yayılıyor damarlarına.
Sessiz bir yalvarışa dönüşüyor,
Aralarından akıp giden zaman.
Sonra, kayboluyor ikisine dair ne varsa.
Gelecek adına kurdukları sevda düşleri,
Çekip gidiyor aralık duran kapıdan.
Adamın cümleleri, dışarıda ki yağmura karışıyor.
Sevdiği adamın hançer gibi içine işleyen sözlerini,
Konuşmadan dinliyor kadın.
Nasıl da özetledi;
Kocaman iki yüreğe sığmayan duyguları.
Ve sustu adam sonunda.
O susunca, bir demir kapı kapandı kadının kalbinde.
Sevgiyi, inancı, umudu kilitledi kadın yüreğinin mağbedine.
Adam yavaşça kalktı oturduğu kanepeden.
Kadın doğrulamadı yerinden
Sanki koca bir sevdanın, ağırlığı çökmüştü omuzlarına.
Kadın ağladı, gökyüzü ağladı.
Adam son bir kez dönüp baktı kadına.
Mutlu hatıralar sinmiş odaya, son bir defa baktı.
Önce bir kapı sesi duydu kadın,
Ve ardından yağmura karışan bir aşk.
Artık yağmur içindeydi kadının.
Ve yüreğini götürmüştü adam giderken.
Kadın yanını, yaralarının kabuğunu,
Bütün veda sözcüklerini giyip üzerine gitmişti işte.
Güle güle demişmiydi?
Deseydi, gülerekmi gidekti sahiden?
Kalkıp mumu söndürdü kadın.
Ruhunun karanlığı karıştı odanın karanlığına.
Dışarı da yağmur yağıyordu.
Kadın yağmura karıştı,
Yağmur adamın gözyaşlarına bulaştı.
O günden sonra ne vakit ağlasa adam;
Kadının bir parçası düştü gözlerinden...

29,12,2007