Yağmur Zamanı Şiiri - Sevgi Gül İlkan

Yoruldum kendimle ıslanmaktan;
Göz kapaklarım taşıyamıyor ağırlığımı.
Kirpiklerim kilitleniyor birbirine.
Yorgun göz bebeklerim,
İçime akıtıyor pınarlarını;
Yaprak misaliyim içinde.
Acımla birlikte demleniyorum.
İçtikçe içimi yakıyor,
Yaktıkça içim üşüyor.
Kirpiklerime kar yağıyor,
Buz kesti ellerim.
Yağmurlara gizlenen güneş,
Nefesime yak bir kibrit.
Isınsın ellerim, açılsın kirpiklerim.
Çöktüm acılar içinde;
Fırlatıp atasım var dünleri,
Olmaz olsun böyle gülüşleri,
Sonuçta kamçılamıyor mu yine bugünleri.
Yağmurlar, yataklarınıza düştüm hastayım
Dermanım yok dizlerimde dermansızım
Doktorlar anlayamaz benim dermanımı
Çileli başımın bitmedi çilesi
Yorgun mısralarımın başucundayım.
Kaçıp gitmek dünlerden,
Arkama bakmadan yürümek bıkmaksızın;
Belki de ölürcesine sonuna dek.
Belki de ölmeye uğruna uğrum.
Şakaklarım yanıyor be yağmurlar,
Nasıl ağrıdır bu böyle.
Duramıyorum olduğum yerde,
Başımı alıp gidebilsem.
Yağmurlarla birlikte sürüklensem,
Daldan düşen yaprak misali.
Kapılsam fark ettirmeden hiç kimseye
Akıp gitsem deryalarına umursamadan.
Ve son bulsam.