Yağmur Yüklü Şiiri - Emrah Arslan

Nice yaşamlar görmüş duvarların arasında,
Ahşap bir camdan sızan ışığın aydınlattığı odada,
Aynaların arasında yalnızım.

Gözümün gördüğü güzelliği anlatmak istiyorum, bakıyorum, sen yoksun…

Kapıdan içeri bir gizem sızıyor.
Bir fani yalandan kopup gerçeğe düşüyor.
Efkâr deryasından çıkarıp başımı, güneşe bakıyorum
bulutların üstünden,
Yüzümdeki gülümseme bir sıçrama süresi kadar oluyor.

Üzerime yağan kar taneleri beni saf kılıyor.
Eğer durmasa yağan kar, sonuna kadar yürüyebilirim o yolu

Nerden düştüm bu cenderenin içine.
Halbuki ne çok severdim gülmeyi, güldürmeyi.
Tutabilirdim güneşi ellerimle.
Her vurulduğumda yeşillendirmek isterdim bu gri çehreleri.
Artık biliyorum, istemiyorum da.
Gri… yağmur yüklü hayatımızın rengi.

Bırakmıyor dünya, benliğim.
Bırakmıyor bu yalanın içinden bir an olsun çıkıp,
düşlerle gerçeği hayal etmeye.
Bir sahafçı kızın rol yeteneğinde saklı tüm ilişkiler.
Gözlerimiz okuyor birbirimizi, lakin dilimiz inkâr ediyor.