Yağmur ve Sen Şiiri - Serkan Uçar

Çıkar at üstünden,
İçinden,
Kirlenmiş ne varsa çıkar,
Bir sen kal,doğduğun an gibi çıplak,
Bir sen kal,
Sevmemiş,sevilmemiş,
Ve dolayısıyla incitilmemiş yüreğin,
Gün yüzü görmemiş saflığın,
Küfürsüz dudağın,
El değmemiş teninle,
Gözlerini dünyaya henüz açmış bir çocuk gibi masum,
Ve de şaşkın,
Ama bir o kadar hevesli yaşamaya,
Sonra yağan yağmurun sesine kulak ver,
Gecenin karanlığından süzülüp inen,
Ve bir çırpıda at kendini dışarı,
Koş,
Yağmurun en hırçın düştüğü yerde bekle,
Bırak, tane tane düşsün koynuna,
Bırak, saçlarına dokunsun,
Yüzüne aksın,
Sonra süzülsün kirpiklerinden,
Yanağına doğru,
Ayak uclarından düşsün toprağa,
Koş hadi yaklaş,
Sarıl sımsıkı sarıl yağmura,
Her damlası ile ayrı ayrı kucaklaş.

Yağmur dindiğinde, yeniden doğmuş olacaksın,
O an gökyüsüne bak,
Göreceksin,
Ay çıplak teniyle dokunacak geceye,
Yıldızlar sıra sıra dizilmiş,
Işıl ışıl gökyüzü,
Ve sen yenilenmiş olacaksın,
Yeni bir geceye,
Ve sonrasında yeni güne merhaba diyeceksin.
Her şey sil baştan yaşanacak.
Ve her şey çok daha güzel olacak.