Yağmur ve kuş Şiiri - Kpt Yılmaz Bektaş

Yağmur bulutları var hani
Koca göğü kaplayıveren
Ne olduğu anlaşılmadan yağan.
Bir de öylesine gelip geçen
Kara kuru bulutlar var
Gece gibi üstümüze çöken
Rüzgarın önüne katılıp gezen
Gürültüyle kükreyiveren ama
Tek bir damla düşürmeden
Bir tek tohuma değemeden
İz bırakmadan, gelip geçen…
Gölge ediyorlar en çok, yazık
Göz korkutuyorlar bir de
Yakın sonlarını göremeden…
Gecenin hükmü ne ki?
En fazla sabah olana kadar!
Bazı, kuşları anlayamıyorum
Hep onlara bakıyorum oysa;
Hallerine, tavırlarına, duruşlarına..
Kanatlarını çırparak uçuşlarına…
Islanmaktan korkmuyorlar
Uçmaktan hiç bıkmıyorlar
Hiç arkalarına da bakmıyorlar.
Yağmuru seviyorlar fakat
Rüzgara daha bayılıyorlar
Sanki buluta sığınıyorlar,
Yağmur sonrası mutlulukla
Tüm göğe dağılıyorlar
Anlıyorum ışığı arıyorlar…
En çok kuşlar bunu iyi biliyor:
Karanlık elbet bitecek,
Sonsuz ışık hiç sönmeyecek.
Kuşları iyi gözlemek lazım;
Umutsuzlukla düşmemek…

Yılmaz BEKTAŞ