Yağmur ve Kadın Şiiri - Hdeniz Hatipoglu

Gök gri bir toz halinde
Kadının saçlarına esmeyi düşündü
Kendi sınırını aşmış,
yürürken düşünceliydi kadın
Eteği savrulurken rüzgarda
Ilık nağmeleri süzüldü bacaklarına…
Her dokunaklarında, oynaştı rüzgarla
Bu grilik hayra alamet değildi sanki
Birden gökten sağnak başladı
Her damlada vücudunun irkildiğini
Ani düşüncelere zerk etti
Suyun zikriydi bu sana diye iç geçirdi
Kendini sevmeye başlamıştı kadın
Her vücut irkilişinde coşuyordu kanı
Her ihanetin vuruşunu hissediyordu içinde
Gözyaşını akıttı bol bol
Gülümsedi sonra
Kendine inanamıyordu bu kahkahasının
Sebepsiz gülüşünün…
Kendini keşfediyordu artık
Bütün bedenin aşkını hissediyor
Ama hala kendine inanamıyordu
Yağmur her düşüşte kadın diriliyordu
Saçları bedeni her yeri ıslanmıştı
Gök ağlarken o gülüyordu
Kimseye aldırmadan
Kadınlığını yaşıyordu
Bunu geç fark etmenin acizliğini düşündü
Birden hüzün geçti göğsünden
Ama artık olmuyordu
Hüznü ruhunu bırakmış
Mutluluğu bedenin aşkı olmuştu
Kadın kendini keşfetmenin hazzında
Yağmur şiddetli kükremekte
Her şimşek çakışta, o çatallanmanın güzelliğiyle
Kendinden geçen kadın
İhtirasın her doğuşuyla sarsılmakta
Artık ne dünya umrunda
Ne terk edişleri
Ne hayatın üzüntüleri
Kadınlığın cennetinde o
Bir yağmurun yarattığı içtimai duruma
Hayretin zevkiyle sarhoşluğuna
Kendini kaptırmış
Adeta susuzluğunu gidermişti..
Kadın ruhu özgürdü artık
Kendi bedeninde ölümsüzlüğü görmüştü
......

Bendenizden iyi bir dilek;
Kadınların bunu fark etmelerine
Kendilerini yaşamalarını temenni ederim..

deniz 2009