Yağmur ve İstanbul Şiiri - Ümmühan Dağaşan

İstanbul’da yağmurlu bir gece
Burnumda Körfez’in kokusu
Şehrin telaşı bitmiş
Sokaklar yorgun sessizlikte

Elimde kalemim, yazıyorum
‘’Şimdi İzmit’te olsam diyorum’’
Gecenin 10,30 u da olsa
Kapısını çalardım
Akraba ve komşuların
Çünkü her ev benim kapım
İster gündüz ister gece
Laflayacak bir dost bulurdum elbet…
Sıcak içilen nefis çaylar
Arkadan gelen
Türk kahvesi telvelisinden
Saatin çalıp gittiği
Zamana aldırmadan
Gecenin ne üç’ü ne 4’ü
Sohbet en koyusunda..

İstanbul şehrinde
Bir ışık aradım hep
Yağmur yağsa da sabaha dek
Bitecek bir gün hasretim
Yağmurlar da dinecek
Yalnızlığa iterken
Ayrılığın hüznü beni
Aradım çocukluğumu,
Deli divane gençliğimi
Lise akşamlarında
Yaptığımız kaçamakları
Bilemezdik;
Sahil dalgalarının düşlerimizi
Nasıl da ıslattığını
Uzak ülkelere götürdüğünü
Dindiremedik o zamanlarda
Her birimizi bir yana savuran
Ayrılık rüzgarını…

Bir yağmur damlasında
Kaldı düşlerimiz
Ümitlerimiz puslu gecede bir çöküş
Sokaklar yalnızlığın bekçisi
Lambalar yıkık dökük
Aydınlatırlar caddeleri
Sarhoşça körkütük..

Yalnız gecelerin inadına
Döneceğim İzmit’im
Elbet bir gün kavuşacağım sana
Çirkefliğinden kurtularak bu koca şehrin
Sevenlerime kavuşacağım
Bir daha ayrılmamacasına…