Yağmur, Rüzgar ve Gül Şiiri - Ramazan Oflaz

Yağmur yağıyordu bir gece
Damlalar okşarken saçlarını
Ve ıslanırken vucudu
İnce ince
Islak kaldırımlarda yürürken
Ağaçları hissederken
Gözleri yerde birşeyler arar gibi
Dalarken derin düşüncelere
Kalıplara sığmazlığın çığlığını duyarken
Kafasındaki ağrıyı yorarken
Yorgunken
Sırılsıklam olmuş elbiseleriyle beraber
Sırılsıklam olmuş bir kalp
Ve saçlarının arasından
Düşüncelerine sızan su damlalarıyla
Yaşadı belki hep bu yorgun sonbaharları
Darmadağınık bir kafa
Darmadağınık bir masa
ve karmakarışık bir defter oldu hep hayatı.

Yağmur yağıyordu bir gece
Bir güz gecesi
Toprağa düşen her damla
Bir ömür taşıdığı ağırlıklardan kurtuluveriyordu
Belki bir karıncayı serinletiyordu
Belkide bir tohuma emanet ediyordu ruhunu

Rüzgar esiyordu bir gece
Bir sonbahar gecesi
Yaprakları dallarından söküp alır gibi
Şehri yıkmak ister gibi
Sen gibi
ben gibi
Bir gül yaprağı rüzgarla solarken
Yere düşüyordu kadının elinden
Sanki artık bitti diyordu
Yağmur suyunda salınan gül
Oysa böyle mi olmalıydı?
Oysa merhamet isterdi gül
Oysa sevgi isterdi
Her ayrılışta yere mi düşmeliydi?

Ya kadın birini sevmemeliydi
Yada koparmamalıydı gülü
Niye güller hep
bir sonbahar hüznü yaşarlar
niye her sonbahar kurutur gülleri
ama olsun
kuruda olsa gül dalında güzel

Bir gece yağmur yağıyordu
Bir güz gecesi
Güller titriyordu
Birikinti sulara atılmış güller

Bir gece rüzgar esiyordu
Bir sonbaha gecesi
Tren sesleri bölüyordu geceyi
Güller dayanamaz bu soğuğa desem de ben
Sanki hepsi
Dallarında ölmek istiyorlardı
Titrerken rüzgara karşı

Bir gece yağmur yağıyordu
Bir sonbahar gecesi
Bir gece rüzgar esiyordu güllere inat.