Yağmur ölmüş Şiiri - Günay Aktağ

Kim, derdi ki bir gün, güneş artık doğmayacak..
Yıldızlar bir çiçek gibi açmayacak..
Ay eskisi gibi geceleri parlamayacak, kim derdi..
Kim bilirdi bir gün benim bu hayata küseceğimi,
Bu hayattan göçüp gideceğimi,
Senden uzakta öleceğimi...
Hiç kimse, hiç kimse bilemezdi ben bile.
İçimdeki sevgiler ölmüş,
Sarı yapraklar birer, birer dökülmüş,
Nasıl ölmüş bilmiyorum ama, ölmüş..
Yaşam artık, yaşam olmaktan çıkmış,
Yerini başka bir hal almış, yaşayan ölüler almış..
Gül bahçesindeki güller kokmuyor artık, kokular ölmüş...
Kar beyaz yağmıyor artık, beyazlar ölmüş..
Gök gürlemiyor, şimşekler çakmıyor,
Yağmur yağmıyor artık, yağmur ölmüş...
Arayan soran da yok beni artık,
Her kez ama her kez ölmüş.
Bir ben mi, yaşıyorum bu koca dünyada ben mi..
Sen öyle san, sen öyle san,...
Senin gittiğim gün öldüm ben.
Yokluğun da ölüm oldu bana yoldaş..
Sayende çaresizim, acizim, zavallıyım işte..
Yaşayan bir ölüyüm bu şehirde..
Güneş ısıtmıyor beni,
Yıldızları bir, bir saymıyorum artık...
Ay ışığında dolaşmak haz vermiyor bana.
Lapa, lapa yağan karların altında yürümüyorum...
Bembeyaz bir dünyam yok artık,
Zindan gibi etraf, her yer zifiri karanlık..
Sen benim gecem;
Sen gündüzümdün;
Sen benin güneşim;
Sen ateşimdin;
Sendin benim ışığım;
Sendin benim yaşamım;
Sendin umudum;
Sendin mutluluğum;
Sende yoksan bu dünyada söyle...?
Ben kime yaşarım, ben kime, ben kime