Yağmur Mevsimi Şiiri - Sümru Yılmaz

Gökyüzü yine unuttu bugün gülmeyi,
Maviliğin nahif bulutlarını, perde yapmış
gözlerine
Sanki unutmuş gibi gönülden sevmeyi.
Sesi çıkmaz asla, inadına gülümser, haykırsam
yüzüne
İsyanlarımı, salkım gölgeleri gibi öperek, kucaklar
Cam kırıklarıyla dolu şu bir avuç yüreğimi
Ve içindeki, hayatın biriktirdiği tortuları
Sevgiyle silmeye çalışır,sonsuzluğun yazdığı
sabahlar
Diz çöktüm, baş eğdim gök kubbenin önünde,
Yüreğim kanıyor zaten, dur ağlama diyorum.
Sancılarımla başbaşayım, gel-gitlerimle
geziyorum sahillerde.
Adalar, Bostancı,Kadıköy iskelesinde susmasını
bekliyorum.
Ağlama, dur diyorum, gözyaşlarını tutmasını
istiyorum.
Yalnız bırakma beni, ayrı yollara gitmelerde,
Son duam, son dileğimdir senden, dur, ağlamanı
istemiyorum.
Duyuramıyorum sesimi, gökyüzü bugün kara
yaslarda
Özgürlüğüne koşan,sahipsiz, deli mavi küheylana
benziyor.
Akıl almaz çılgın bir şölen var,bulutların narin
kollarında.
Adanmış kurban gibiyim,çıraların yandığı
sunakta,
Celladım olacak fırtınaların ayak sesleri geliyor.

Dur diyorum,ağlama yeter, topla çocuklarını git
Çekilsin zamanımdan,gözlerimde uyanmayan bu
karanlık.
Kırık dökük, yaşlı pancurlara benziyor kirpiklerim
Sancıyla doğmasın güneş diyorum,ufkumda bir
avuç aydınlık,
Dolsun, gündönümü yıldızlarla,semaya açılan
ellerim…..