Yağmur Kuşları Şiiri - Özkan Yalçın

Sizin gelmediğiniz akşam üstleri
Nihavend dokurdum gergefim yoktu
Adını bilmediğim patikalarda
Yapracık burunlu meneviş gözlü
İplikten adamlar kesti yolumu
Şafaklar yunmamış arınmamıştı daha
Bulutlara gömdüm hüzünlerimi

İlk yağmur kuşuydu bir asır beklediğim
Mevsimlerin çözüldüğü dar vakit
Gönüllere aşk ekecek
Halaylarda baş çekecek
Acımsı dudaklarımda ıslıklarla muştulu
Bir yağmur kuşuydu hepsi hepsi
Güzelim, yâr leylim
Dudakları su kokar

Çok ötelerden çook çok ötelerden
Çalınmada kulağıma çengisi aşkın
Elveda hemşehrim, elvada dostum
Kuş sevdalarına hasret değilsem
Boşuna değildir bu yalnızlığım

Bam telinde fire cerdi insanlık
Duvağına çar-çur girdi Leylâ’nın

Sırça saksılarda ince ve uzun
Saz yaprağı gibi sürdüğümüzdür
Bizi böyle yakıp yandıran çile
Hesabı peşinen düştükse dile
Acılar içinde düştükse dile

Maviler boyu sustuk soldu alımız
Açılsın emredin gayrı falımız

Size kalsın çok çiçekli senfoni
Sizin olsun gül yorgunu baharlar

Şehre varsak bile köy sürgünüyüz
Yediğimiz bulgur aşı
Gemimiz musala taşı
Çekilsin çevremizden çağ berduşları
Gelsin üstümüze erkekçe gelsin
Dorukları emen gök ırmaklardan
Saadet emziren yağmur kuşları