Yağmur Kokuluma...

Biliyorsun aramaz,çalmayacak telefon
Ama garip,çaresiz; İnsan bekliyor işte,
Biliyorsun ki bitti,bu bir veda bu bir son
Ama söz dinlemez ki; Yürek bekliyor işte...

Sayfaları yırtılmış,kapanıyor bu defter
Anlamı yok sözlerin,ayrılıyoruz işte
Nasip değil mutluluk,böyle yazılmış kader
İsyan değil,inkar haşa; İnsan bekliyor işte...

Düşlerimi süsledin ve rüyalarım oldun
Yüreğimde açan gül,ne yazık gün gün soldun
Sol yanım ol istedim,sen gittin sonum oldun
Çok canımı yaksada,insan özlüyor işte...

Sevenleri ayırmak mübah olduysa eğer
Bizi ayıranların yaptıklarına değer,
Toplanıp kutlasınlar bugün zaferlerini
Bu hüznün bedelini elbet bir gün öderler
Bazen dayanamıyor,insan söylüyor işte...

Bazen ağlıyor insan,tutamıyor gözyaşlarını
Sebepsiz seviyor bazen işte,
Söz geçiremiyor yüreğine
Tam bitti derken,
Yürek kalkıyor yine hasret nöbetlerine.
Uykusuz günler var önümde,
Dayanamayıp uykuya daldığımda
Göreceğim rüyalara var sana dair
Yeni bir güne uyandığımda,
Ne yazık sensiz bir hayat duracak karşımda.
Ey benim yağmur kokulu yarim;
Yokluğunda değil,gözlerinde kaybolmak istemiştim ben oysa
Dizlerinde ölmek istemiştim,düşlerinde değil
İnsan böyle tükeniyor,bitiyor
Yaşarken de ölünüyormuş işte...