Yağmur Kirpikli Çocuk

Sen,
Yağmur kirpikli çocuk
Sabahın ilk tazeliğiyle
Aynada gördüğümsün

Ellerimle büyütüp
Sarıp sarmaladığım
İçin için yargılayıp
Defalarca affettiğim
En çok gülüşünü sevdiğim

Ve sen çocuk,
Her sabah izlediğim yüzün
Nasıl da değişir günbegün
Nazlı bir çiçek gibi,
Dün fırtınaya direnmişsen,
bugün yorgun, sarılası
Dün doymuşsan güneşe
bugün ışıl ışıl
Nasıl anlatsam;
Kıskanılası, öpülesi, sevilesi
Yüreğindeki ışık öyle güçlüdür ki
Gözlerinden ekin ekin hüzmelenir
Mutluluk eker dokunduğu dünyaya.
Dün incinmiş hırpalanmışsan
Bugün gözlerin buzul nemli,
Sabaha rağmen gece
Okşanası...

Ve sen
Yağmur kirpikli çocuk!
Mevsim ne olursa olsun,
Kendi yağmurlarınla yıkanır,
Kendi çiçek bahçende yaşar
Kendi kıyılarında gezinirsin...

Bilmez miyim seni?
Öyle koca bir dünya var ki içinde
Kendini alıkoyamazsın kendinden
Öyle ya!
Kim sunabilir sana daha renklisini hayatın,
Hangi bahçenin çiçekleri daha güzeldir yüreğinden?
Kim yağmurlar yağdırabilir sen isteyince?
Bir akşam üstü mutluluktan yorgun acıkmışken
Kim çağırır seni sıcaklığına?
Hangi okyanus yakındır
Sana kendi kıyılarından çok?
Kim tutabilir ellerini her istediğinde?
Kim bakmaya doyamaz gözlerinin çocuksu masumiyetine?
Kim kaybolur gider ufuklarında?
Kim!
Ben bilmiyorum,
Biliyorsan söyle çocuk...
Fakat bildiğim bir şey var
Gitmelisin artık yüreğine...
Ve bir pazar sabahı birlikte uyanıp
Birlikte yudumlamalısın kahveni
Maviye karşı...