Koyu renkli bulutlar yüklerini bırakmış,
rahmet altında sensizliğin derdine düşmüşüm.
Gökyüzü delirmiş..
Gökyüzü ile küsmüşüm.
Yağmur damlaları,
defolu şemsiyemden geçip..
Dağınık saçlarımı katetmekte..,
Ensemden.. Hani o güzel günlerimizde
narin ellerinle okşayıp,
kızıl dudaklarınla öptüğün ensemden,
bir yılan kıvraklığı ile süzülmekte..
Omurgam boyunca yürüyüp,
paçalarıma inmekte.
Bilirsin ki, utangacım.
Eskiden senin yanında bile soyunmaz,
sevişirken ışığı yakmazdım.
Tenimi edep yerlerimi,
gözler önünde açmazdım.
Bugün heryanı yamalı yırtık,
uyluklarım.., Hatta oturduğum yer bile açık,
Eski moda dar kesim,
ancak yağmurla yıkanabilen..
Pantalon denilemeyen,
bir çul örtünebildiğim.
Ayaklarımda topuğu basık,
altı delik..
Sanki -Bırak artık ben ölmüşüm.. Der gibi,
her adımda çıkıp gitmek isteyen,
tam üç senedir sürüklediğim..
O makosen ayakkabı giydiğim.
Arif olan halimden
bir bakışta anlar.
Başımın belâsı sevdam,
başımın sevdası ise..,
Sen, ayrılıp birleşemediğim.
Kayıt Tarihi : 10.2.2008 21:17:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Tufan benzeri bir yağmurda sadece telleri kalmış bir şemsiye ile korunmaya (!) çalışan.. Hani Adem baba denilen bir garibin neden olduğu duygular.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!