**Yağmur Kasîdesi (GÜLİSTAN)

YAĞMUR KASÎDESİ (GÜLİSTAN)

Yalın ayak başı çıplak, yağar sokakta yağmur
Keder, elemdi ve arşın yayında oktu yağmur.

Ne zaman yağmur yağsa
Gizlenir hıçkırıklar
Ağzı yok, dili yoksa

Şelâlenin sesi ırmak yüzünde arş’ı sayıklar
Vurunca yarlara taşlar döver köpükte yağmur.

Betonda kuşlar ötmez
Taş oldu gül İstanbul
Damlada hayal bitmez

Tıkır tıkır gezinir penceremde sanrı bülbül
Teker teker kuru buğday toplamakta yağmur.

Cihanda sonsuz dev ki
Ne versen yer karanlık
Gizemle büyür şevki

Sesimle aks’i sedâ gökyüzünde aynı çığlık
Bu yıldırımla parıldar, yanar ışıkta yağmur.

Şairin ömrü ağıt
Sırtında eski bir çul
Yegâne dostu kâğıt

Şarap akar kaleminden ya gül yazar yahut al
Divân’i aşk ile sızmış bu pak varakta yağmur.

peşinde çöl bıraktı
Susuzdu,açtı kıtlık
Gösünde kin birikti

Çizikleriyle kurak toprağın yüzünde metruk
Elin açıp dua bekler ilâhi kaşıkta yağmur.

Çocukça düşlerinden
Bir nefes aldı son kez
Dağların başlarından

Hayal’i köprü kuşak etti aklı fikri mümtaz
Şahit o seyr’i nü zûl gizli Yeddi renkte yağmur.

Ağladı mı yara dan
Dökülen kan dı sanma
Ağladı mı yaradan

Görünmeyen mavi gözler çözülmeyen muamma
O taht’ı ilah gözü, nîmet akar katılmakta yağmur.

Başına taçlar koysa
Boynuna taksa gevher
Alemin şânı buysa

Şudur öğüt sana Köksal, yürekte varsa cevher
Naçiz biraz ama makbul o katrecikte yağmur.

Mefâilün feilâtün Mefâilün faûlün