Yağmur Kaçağı Şiiri - Mahmut Mustafa Kıl ...

Yağmur,
Karanlığın dokusundan
Kaçmak ister gibi vuruyordu cama.
Ellerini şakaklarına koyup
Dayadı yüzünü cama.
İzlemeye koyuldu
Camda
Kayma yarışına giren
Sağanak damlalarını.
Damlaların yansıması
Camdaki yüzünden
Gözyaşları gibi
Kıvrılarak iniyordu.
Birden
Zamandan ve dünyadan
An çaldı biraz,
Yağmurun ve rüzgarın içinde
Bir başına uçmaya başladı.
Parlak, billurumsu bir buğu içinde
Uçuyordu rüzgarla...
Yağmurun çeliksi şamarını,
Gecenin
Dipsiz serinliğini duyumsadı,
İrkildi…
Yağmur şiddetini artırdıkça
Yağmur perdesinin altında
Kaybolası geliyordu.

Bir ara
Soluklanmak için duralayan sağanağın Nefesinde
Yürüdü…
Çok uzaklara…

Soluk bulutlar
Gökyüzünün yoğun karanlığında
Unutulmuş heyecanlarını
Yeniden canlandıracak duygular gibi
Dörtnala koşuşturuyordu.
Yağmur,
Gün doğmadan önce
Bir daha yıkamak istiyormuş gibi dünyayı
Başladı yeniden.
Şimşekler aydınlattıkça karanlığı,
Yağmur iplikleri
Yeşil, mavi, sarı, pembe parıltılarla
Çiziyordu alacakaranlığı.

Günün ilk ışıklarıyla
Çekiliyormuş duygusu veren yağmurun Karşısında
Saf bir çılgınlığın
Sınırından dönmüş gibiydi.
Uzakta
Kızgın bir güneş
Bulutları yırtarak doğuyordu
Doğmasına da
Yüreğini hapseden karanlıkları
Aydınlatabilir mi,
Onu sorguluyordu