Neden bu kadar sessizsin diye sordum. Oldukça ürperticiydi. Oysa ki istasyonların daha neşeli olması gerekmez mi diye ekledim? “İlk yolcu, yüzünü ona hiç çevirmeden insanların her şeylerine noktayı koydukları bu yer neşeli olabilir mi? ” dedi ve hiç cevap beklemeden devam etti “istasyon bir bekleyen için zordur bir de giden için. ‘neşe’ ise bu koskoca iki insan türü için pek akla gelebilecek bir kelime değildir.” dedi, küçük adam.
Ve ekledi “Özlem var, özlem. Sonbaharda ki bir ağaç gibi. Sessiz ve renksiz.”
Dinle sevdiğim, bu ayrılık saatidir.
Dünya var olalı beri çirkin ve soğuk,
Erken içeceğimiz bir ilaç gibi.
Tadı dudaklarımızda acımsı, buruk.
Bu saatte gözyaşları, yeminler,
Boş bir tesellidir inandığımız.
Devamını Oku
Dünya var olalı beri çirkin ve soğuk,
Erken içeceğimiz bir ilaç gibi.
Tadı dudaklarımızda acımsı, buruk.
Bu saatte gözyaşları, yeminler,
Boş bir tesellidir inandığımız.
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta