Yağmur Hikayesinde Şemsiye

Sarı sıcak günler geçti ömrümden,

Mutlu oldum mu bilmiyorum,

Ama geçti bir devir,biraz benden,

Yaklaşıyor sanırım kış günleri,

Rengini de bilirdi annem bu mevsimin,

Kara derdi,kış mevsimi geldi işte bilemiyorum rengini.

Susuzluk var sanki benliğimin çoraklığında,

Kavuşmaya can atıyor bir yanım,

Yağmur tanelerinin zerresine dahi,

İhtiyacım var sanki kuru kalmamaya.

Bir yanım korkuyor yağmurdan,

Hüzün veriyor olmadık zamanlarda,

Bir şemsiye açıyorum ya bir başıma,

Yalnızlığımı hatırlatıyor galiba,

Minicik,mini minicik bir şemsiye,

Yağmurdan korumak yerine,

Sular içine atıyor,boğulmakla tehdit ediyor,

Yalnızlığımı hatırlatırken yine bana.

Küçük bir şemsiye,tek kişilik,

Yanına kimseyi istemiyor aslında,

Sana seni emanet ediyor,

Bir kara kış sabahı,bilmem hangi renk kış akşamında.

Yazlarına aşıktım ben anlaşılan,

Yalnız olsam da olmasam da,

Sokakta yürümekten çekinmiyordum en azından,

Hatırlamıyordum bir başınalığımı,

Bakmadıysam şayet alelade bir vitrinin camına.

Kış mı geliyor,gelsin,

Yağmur mu yağacak yoksa,

Sevinenler olacaktır elbet,

Bir yerlerde ektiğinin çıkmasını beklerken bir çiftçi,

El ele tutuşup,ıslanarak yürümeyi düşlerken iki sevgili,

Kim neylesin benim bu boş hüznümü,

Geçer dedikleri musibetlerden değil miydi,

Bir başına yaşamak çaresizliği,

Her yağmur yağdığında hatırlatmasa ya kendini.

Kavuşuyor yağmur bile,

Yeryüzünde onu bekleyen sevdiğine,

Kalmıyor hiç bir kimse,

Kuytu bir kış köşesinde,

Ortada bir ben yalnız kalmış,bir de su şişesi bilindik bir tekerlemede.

Yağmur hikayesi, şemsiye hissizliği,

Kış geliyor buralara anlaşıldı,

Bilseydi eğer böyle yaşayacağımı,

Gölgem bile kayıtsız,benden uzaklaşırdı.