Yağmur Gülüyordu Şiiri - İsmet Zeren

Ölüm bütün yalanların gerçeğe dönüştüğü son noktaydı
Ve aşk ölümün yüzündeki son ifade gibi en masum gerçekti yaşayana...

Oturup ağladım
Okul yolunda
Son teneffüs ziliydi zaman
Çalıyordu çok uzaklarımda
Dönüşü olmayan şarkılarımı
Yağmur yağıyordu

Aşk sadece yalanmıydı
Gülüşün
Yalanmıydı
Öpüşün/gidişin/dönüşün
Ağlayışın..inleyişin...
Yalanmıydı sahiden
Ölüşün
Bir adam ağlıyordu

Gelme
Benim kanatlarım zaten kırık savaşmaktan
Asırlardır
İkimizin yerine
Musalla taşında ki her göz yaşı damlası
Kanatır zaten yüreğimi
Yolunur kanatlarım
Yüreğimin ta orta yerinden
Bu çığlık benim
Duyuyormusun
Gelme
Gözbebeklerimde
Yağmur soluyordu

Ellerim
Katilin olacağına
Kendi varlığının yokluğu olsun
Ayrılık suçsa eğer
Failde ben hainde
Diz kurşuna beni
Ayrılmak en onursuz ölüm bence
Her gece
Yağmur vuruyordu

Duvarı kaldırdı tanrı
Düşün
Çağırdı seni bu gece
Sevin
Sakın dönme sırtını
Sevin
Ve hayır deme
Ve kapama gözlerini asla bana
Çünkü ben seninim
Seni
Yağmur soruyordu

Ağlayamam
Yemin ettim sana
Ağlayamam
Son ayrılıktı ölüm
Onu bile
Sensiz
Şöyle doyasıya
Yaşayamam
Şükret
Yağmur ölüyordu

Kaçmak boşuna
Dön bak geriye
Ölüm arkanda
Ölümden öte
Bir köy var ama
Dilimin ucunda
Kilit firarda
Yağmur arıyordu

Ağla küçüğüm
Bu senin matemin
İçindeki fırtına dinsin
Ağla küçüğüm
O gitti diye üzülme sakın
Sen ölümüne sevgilere layıksın
Umudun terkesinde güvercin
Anka kuşu misali yedi kanatlı
Ağla küçüğüm bu senin matemin
Ama sonra kaldır başını
Yarınlar senin
Yağmur gülüyordu