Yağmur Düşünce Ak Şiiri - Suna Doğanay

Benim düşlerimde geceler yoktu.
Gökyüzü yakın komşusuydu,
İğnelerinde çam doruklarının.
Hora teperdi kuşlar, kendi dizleri üzerinde.
Dallar dans ederdi, hiç unutmam.

Ne zaman, ey sevgili umut, ne zaman!
Yosun kokulu terlerinden sıyrılarak bir pınar,
Avuçlarımda asırların kayası olup,
Ne zaman soğuyacak hayallerim ne zaman?
Sen ki en taze filizisin görünmeyen dalların.
Sanki ışık, sanki güneşsin düşlerime açılan.

Hey koca Seyhan, usulca ak.
Bak çatladı toprak, görünmez oldu yağmur.
Ta ki kulağından tutup bulutların,
Diz çöktürüp, getirinceye dek fırtınalar,
Nefesini sıkı tut, bir damla düşünce ak.

Değil mi ki onlar, miras kavgasına düştüler.
Bölüştüler aldatan büyüsünü yıldızların.
Kırıştı sonbaharın yağmur desenli yüzü.
Kar soluğu, usulca sızmıyor sabahlara.
Ve demiryolu, nisan yağmurlarına yenilgisiz.
Ve dost, karşılaştığı dostu tanımıyor.

Kime soracaksın gidip, neyi soracaksın?
Hepimiz, birbirimizin hüzünleriyle karıştık.
Küçücük bir kum tanesi içinde tutsak,
Ve öyle bir dünya yarattım ki, ellerimde rüzgâr.
Ellerimde yağmur ve açık pencereden dökülen,
Firuze mavisi melodi çığlıkları.
Sorsalar, kaç mevsim geçti bu sokaktan diyemem.

Hey koca Seyhan, Kızılırmak!
Bir yağmur damlası düşünce ak.
Bırak, kalsın doğanın ıslak nefesi içimde.
Hep geceleri taşar kuyular, sindiririm.
Benim düşlerimde geceler yoktu.
Ve geceleri,
Açmamış goncalara ağladığımı bilirim.