Yağmur Duası Şiiri - Abdurrahman Kırıkçı

Önceleri; göğsümüzü bir örs bir gibi döven,
Onu bir kalıba koyan imanımız vardı.
Ümidimiz, şükrümüz, tevekkülümüz vardı.
Avuçlarımızı açıp yalvaracak yüreğimiz,
Yağmur istemeye yüzümüz vardı.
Duaya şemsiyesiyle giden, umut dolu,
Sapasağlam bir kalbimiz vardı.
Göklerden rahmet inecek diye,
Şükür hazırlığında bir teslimiyetimiz vardı.
Yağmurla bereketlenen, vicdanımız vardı.

Ne oldu bize? Niye inmez oldu rahmet.
Buharlaşıp uçtu mu? içimizden merhamet.
Galiba, uzak düştük vicdanımızdan.
Niye bir paye kalmadı insanlığımızdan?
Kaskatı kesildi kalplerimiz, şükrü unuttuk.
Sonra paylaşmayı, en son duayı unuttuk.
Hani, başını okşadığımız yetim bebeler?
Hani, duasına talip olduğumuz dedeler?
Nerde, pencerelerimize konan kuşlar?
Hani, seccadeye dua diye dökülen yaşlar?

Heyhat! Biz nerelerden nerelere gelmişiz.
Eşrefi mahlukat iken, eşrefi yitirmişiz.
Nedamet hissiyle silkelenmemiz lazım.
Bir yağmur duasına avuç açmamız lazım.
Sütten kesilmiş annesiyle avunanlar aşkına.
Açlıktan ağlayan masum çocuklar aşkına.
Ekmeğimizden verdiğimiz kuşlar hatırına.
Buğday döktüğümüz o karıncalar hatırına.
Allahım! Mahrum kılma bizi mağfiretinden.
Bir yağmur gönder bize, ilahi rahmetinden.
Sana tekrar yönelen, o yürekler aşkına.

Abdurrahman KIRIKÇI
Ocak / 2018