Yağmur Damlası Ol Şiiri - Mesut Çiftci

Bozkırda çorak toprağa düşen yağmur damlası,
Beklenmiş ve hasret duyulmuş,
Hesap yarım kalmış,
Gözler geride ve açık.
Azrail’den bir gün daha istenmiş, umutsuzca.
Eller gökyüzüne açılamamış,
Diller en son yalanın yatsısında tutulmuş felce.
Bu ne kadar zulüm, bu ne kadar acı?

Zamandan, mekândan ayrılmış beden,
Bedenden ayrılmış ruh.
Varmış gibi yapılmış mahsusçuktan,
Ağlayacak gözleri olsa,
Ağlardı elbet.
Haykıracak gökyüzüne, gökyüzü olsa,
Haykırırdı elbet.
Kendisi yok, bir başkası yok, dünya yok.
Yalnızca yalnızlık ve acı
Ve pişmanlık
Ve umut…

Dönmek istemez misin geriye?
Yeniden ciğerlerine çekmek havayı,
Dokunmak yeryüzüne,
Rüzgarı hissetmek saçlarında,
İstemez misin?
Yarım kalmadı mı geridekiler,
Geri demişken,
İlerisi var mı artık yokluk aleminde?
Bozkırın çorak toprağına bir yağmur damlası olup
Düşmek istemez misin Allah aşkına?
Beklemedin mi, hasret duymadın mı?
Ağlamadın mı toprağa karışan gözlerinle?

Sen topraktasın şimdi,
Toprak sende.
Ne söylersen söyle,
Sen ve toprak yalnızca yüreğimde…