Yağmur Damlası Şiiri - Mehmet Geliç

Bir yağmur damlası gibi,
Bedeninle buluşmak için çıktım gökyüzüne.
Ne bulutlar çağırdı da gitmedim.

Onca fırtına gördüm, bir o kadar yıldırım.
Yine de yılmadım, bekledim.

Artık herkes beni böyle kabul etmiş,
Herkesin sevgisini kazanmış bir damlaydım.
Sonunda sohbetlerde sen, dillerde sen, gönlümde yine sen.

Dünya dönmeye, rüzgârlar esmeye devam etti ve bir sabah.
Arkadaşlar uyandırdı, evet gelmiştik senin şehrinin üzerine.
Ve fırtına çıkaracağım dedi rüzgâr.
Hadi sen yerini al.

Bekledim,
Bir bulut gördü seni, acele et diye haykırdı.
Atladım sana uzanan büyük boşluğa.

Rüzgâr yetişti tam zamanında, uzaklara gitmeden.
Çok çaba saffettim, bir o kadar da terledim.
Ama her şeye değdi ve koynuna indim.
Çok uğraştım kalabilmek için.

Sevinçten şimşekler çakıyor, yıldırımlar bizi kutluyor.
Bütün arkadaşlar sevgimize şahit oluyordu.