Yağmur Damlaları Şiiri - Şair Nes_il

Yağmurlu bir günde sokaklardayım bir başıma
Bulutlar çaresiz, ben çaresiz…
Bulanık bir yalnızlık benimkisi,
Kimsecikler yok,
Bulutlar, yağmur damlaları ve benden başka.

Sevmezdim yağmuru ve beraberinde getirdiği sıkıntılı havayı,
Ta ki bugüne dek…
Hüzünlü ve ıslak sokaklarda dolaşıyorum
Yağmur benimle hüznümü paylaşıyor,
Gözyaşları hiç durmazcasına akıyor akıyor…
Benimkiler onun yanında bir hiç.

Birden dudaklarımda bir tebessüm,
Yalnız olmadığımı hissettiren bu olağanüstü güç…
Yağmurla konuşmaya başlıyorum,
Yağmur damlaları ve ben
Sadece ikimiz…

Yağmur gözyaşlarımı siliveriyor biranda
Kendi çılgın damlaları arasında benimkiler çömez…
Damlalar yüzüme çarptıkça,
Akıtıyorum huzursuzluklarımı toprağa..
Sanki yenileniyor bedenim...

Bir çiçeğe can verircesine hevesli küçük damlalar,
Her biri ayrı can taşıyor sanki
Üstüme serpilip toprağa karışıyorlar büyük bir hızla,
Toprakta can bulacaklarmışçasına…

Üstüme düşen damlacıklar, ruhumu ısıtsa da
Bedenime fayda etmiyor…
Bir ürperti, bir soğukluk tenimde,
Üşüyorum…
O küçük tanecikler bembeyaz, kar beyazı gibi şimdi…
Vücuduma dokunuyorlar,
İçimde sonsuz bir huzur…Ruhum sımsıcak
Ama
Üşüyor, üşüyorum …