Yağmur'a Şiiri - Asiye Özsoy

Issız sokaklara sinmiş birikintilerini
Ilık ılık doldurur; fısıldayarak
Sevmenin ezgisini.
Her düşüşünde özünden kopanların bağrına
Özleşir özüm,
Söze gelmez isyanlar taşar
Her damlacıkta
Beyana kurşunlar sarf eder gözüm!
Bu koku ve seste;
Var olmanın dayanılmaz hafifliği
İçime çektikçe içine çekiyor
Aheste…
Aman verme sise
Şafağa er düşlerimizle
Islat güneşi güne sun
İnsan nefesleriyle islenecek Ay’a değin
Bir daha kal batarken gün
Ay ‘ı da parlat
Dansa kaldır ışıkları
Ziyalansın karanlığı göğün
Bize de vefa
Özgürlük bahşeden umutlara kon
Saçlar saklasın seni zamana
Sen, zamanı sakla bulutlarına
Tükenirken tel tel
Bulutların saç gibi
Zamanın hoyrat sürükleyişiyle
Biz seni hep bekleyeceğiz
Gerfgefinde karanlığın
Buğusunda sabahın
Pusluluğunda dağın.
Bin masalı sunan gökkuşağından çok
Seni sevdik her zerrende masallar düşleyerek
O göğü boyarken, sen
Kâinatı büyüledin şeffaf dokunla
Islak tadınla kondun dudaklarımıza
Kandı çorak insan yanımız
Kandı kâinat ve artık insanız!

ASİYE ÖZSOY