Yağmur'a Şiiri - Feyz Kariha

Mavi gözlü bir kadın gibi yağmasaydın güneş batığı denizlere
Ufuktan süzülürcesine gelen yaşama arzularım
Yerleşir miydi içimin dehlizlerine alevkâr mum gibi
Batmamak için küreklerimle yüreğimi dövmem gerekti
Ve yorulası aklımda kalmalıydı bir anne duasının Rabbena sesi…
Çocuk olsaydım şimdi ve batmak zifostan ibaret olsaydı
Dilimde Arap kızları camdan bakarak gülerdi…

Günden güne toprağa benziyorum şu benzime bak
Sen sanattan anlarsın bak!
Genç bir adam iştahıyla peydahlıyorsun toprak kokusunu
Yeşile boyanıyor nefes vericiler
Çıldırmış gibi çakıl taşlarıyla raksın
Yeniden var olmak için toprağın karnına girmen çıldırmış gibi
İstifa etmeye meylettirecek kadar karıncaları zorlayışın
Bir ömür muhatarasıdır sensiz yaşlanmak…

Kadavraya gül düşse şiire yalan düşse
Bir serçe bir kartalı hor görmeden evlat edinse
Ve ben en çok suya benzesem
Dağ inzivalarında posterce çağlayan
Paltosunun altında nice ağıtlar boğan
Bu şiddetli huzur benim
Bu kafeslenmeyen rüzgâr
Aklıma damlayan beliğ yağmurlar
Gölgemin üstüne bir Yusuf-u ay düşse…

Sen yağmur
Bir bebek pudrası gibi serpilsen de taptaze baharın tenine
Ölümün olduğu yerdesin
Burada aynı çatı altına doluşmuş müstakil yalnızlıklar var
Sokak satıcıları yükseklik korkuları olan ev halıları
Şehrin göbeğinde ıssız ada hoyratlığı
Yani düşüp düşkün olsan kartondan evlerin olsa
Kuru bir selpak parasına doyursan karnını
Elini cebine atmamak için aynı hızla devam eder Allah’ın arabaları!

Bak yağmur bunlar annesini kaybetmiş sivrisinekler
Kanında gezinen sızlanma bundan
Nasılda trenlerin ta anasına varıyor ayrılıklar bak
Bak özgürlük denilen şeyin cinsiyetine düşen lekeye
Bir Meryem Daha gelecek İsa’nın çarmıhından...

O yüzden şimdi ben
Şemsiye açıyorum heykellere
Senin muhatabın benim
Beni yağmala!

Kadavraya gül düşmese şiire yalan ilişmese
Bunalma!
Yağmur duası diye bir şey var…

feyz_kariha