Hayatın İçinden 43 - Yağmur

Sıkı bir sağanak başlamıştı. Yaz olduğu için insanlar hazırlıksızdı ve bir anda sırılsıklam olmuş, daha fazla ıslanmamak için kendilerini kapalı bir yere ya da bir saçak altına atmak telaşı içinde sağa sola koşturup duruyorlardı.

O ise gayet sakindi çevrede koşuşanları tebessümle seyrediyor ve yağmur yağabileceğini tahmin ederek tedbirli davranıp yanına aldığı şemsiyesi sayesinde hiç ıslanmadan yavaş adımlarla yürüyüşünü sürdürüyordu.

Kandil akşamıydı. İnsanlar biran evvel evlerine gitme telaşı içindeydiler. O ise geceleri çalıştığı için işe gidiyordu. Hiç kimsede yokken bir tek kendisinde şemsiye olması da zaten bu sebepleydi.

Akşam ezanı okunmak üzereydi. Yolunun üzerindeki camide namazını kılıp sonra işine gitmeye karar verdi. Yönünü camiye doğru çevirdi. Kaldırımdan yola inmek için davrandı ve şimdiye kadar hiç yapmadığı bir şeyi yaptı. Yola bakmadan adımını attı ve o anda kendisine bir şeyin şiddetle çarptığını hissetti. Elindeki şemsiye bir yana, kendisi bir yana fırladı. Ne olduğunun idrakine varması sadece bir iki saniyesini almıştı.

Yağmur olanca şiddetiyle yağmaya devam ediyordu. Islanmaya başlamıştı. Akşam namazını kılmak için yönelmiş olduğu camiden ezan sesi yükseldi. “Kısmet değilmiş,” diye geçirdi içinden.

Ona çarpan arabanın şoförünün “Benim suçum yok, benim suçum yok, bir anda önüme atladı, Allah’ım yardım et, yardım et,” diye feryat ederkenki şaşkın ve heyecanlı halini yüzüne gelip yerleşen belli belirsiz bir tebessümle izledi.

Kalkmaya yeltendi ama başaramadı. Ayaklarını hissetmiyordu. Yüzündeki tebessüm bir anda yok oldu. Ne olduğunu anlamıştı ama hiç paniğe kapılmadı.
Demek ki her hangi bir ağrı duymaması bu sebepten dolayıydı.

Ama yine de soğukkanlılığını muhafaza ederek “Yarabbi sen bilirsin,” diye fısıltılı bir sesle Rabbine yöneldi. “Kimseye muhtaç etme beni, sen bilirsin Allah’ım, sen bilirsin, şu ezanların yüzü suyu hürmetine, bu mübarek gece hürmetine.”

Çevresinde bir iki kişi daha toplanmıştı. Hemen birkaç adım ileride bir özel hastane vardı. İçlerinden biri “Hastaneden bir sedye isteyin, çabuk olun! ” Diye bağırdı. Sesi heyecanlıydı. Biri fırladı gitti. Yağmur aynı hızla yağıyor, insanlar da ıslanmamak için hâlâ sağa sola koşuşturup duruyorlardı.

Yağan yağmurun altında boylu boyunca yatarken yağmur yüzünden yarı kapalı gözleriyle gökyüzüne baktı. Bulutlar hızla akıp gidiyordu üzerlerinden. Karanlık da basmıştı artık.

Bütün hayatı bir anda gözlerinin önünden bir film şeridi gibi geçti. Zor bir hayatı olmuştu, hem de çok zor. Ama olsun, yine de yaşadığı hayattan memnundu. Çoluk çocuğunu büyütmüş, iyi birer meslek sahibi yapmıştı hepsini. Daha ne isterdi?

Üşümeye başladı. “Yağmurdan mı acaba? ” Dedi. Ama hayır, asfaltta bedenine vurarak akıp giden suyun üşütecek kadar soğuk olmadığının ayırtına vardı. Öyleyse bu üşümek de neyin nesiydi?

Sağ elini sol elinin üzerine getirerek göbeğinde bağladı. Buz gibiydi elleri, “Acaba dedi bu üşümenin sebebi aklıma gelen şey mi, Rabbim duamı kabul mü etti yoksa? Diye geçirdi içinden. “Evet,” diye düşündü sonra, "kabul etti demek ki.” Gülümsedi. “Şükürler olsun Rabbim,” diye yeniden dua etti ve aynı fısıltılı sesle Kelimeyi Şahadet getirdi.

Yağmur aynı hızla yağmaya devam ediyor, yolun kenarında boylu boyunca uzanmış bedenini, çevresinde toplanmış olan birkaç kişiyi ve etrafta koşuşturup duran diğer insanları ıslatmayı sürdürüyordu.

Gökyüzünü yeniden taradı. Karanlıktı hiçbir şey göremedi. “Sedye geldi,” diye bir ses duydu. Kanının çekildiğini daha net hissediyordu şimdi. Ölüyordu ve evet, öldüğünün de farkındaydı.

Ağzı kıpır kıpırdı. Belli ki dua ediyordu. Sonra ağır ağır gözlerini kapattı, kıpır kıpır eden dudaklarının arasından kısa bir nefes bıraktı ve sustu.

Artık dudakları hareket etmiyordu. Yüzünde tatlı bir gülümseme, görülebilir bir huzur vardı. Biraz daha dikkatli bakıldığında o gülümsemenin arkasına saklanmış belli belirsiz bir hüzün… Ve geride bıraktığı, iyi kötü, acı tatlı yaşanmış bir hayat…