Yağarsa Yağmur Yağardı İzmir'e

Yağarsa, yağmur yağardı izmire.
Yağmur yağardı
Ve ıslak saçlarından yanık kestane kokusu yayılırdı şehre.
Genzi yakardı,
Ömrüm ömrüne akardı,
Ağlardım gizlice.
Gizlice ağlardım çünkü
ülkemde ayıptı erkeğin ağlaması.
Kimse görmeden silinirdi
göz yaşı bu ülkede ve
yakalanınca en bayat yalan söylenirdi. - Gözüme duman kaçtı...
Kahve gözlüm,
Bu sana yazdığım ilk yazı değil.
Öncekileride okudun zaten.
Bunu da okuyacaksın
ve kızacaksın bana.
Böyle yazıyorum diye.
Gelip elini tutmuyorum,
Gözlerine bakıp seni seviyorum demiyorum diye.
Oysa ben senden daha çok istedim seni seviyorum demeyi.
Kahverengi gözlerine bakıp bakıp Rabbime şükretmeyi.
Keşke deseydin... Seni birdaha rahatsız etmeyeceğim özür dilerim dediğim de
Rahatsız etmiyorsunki deseydin keşke.
Biliyormusun ?
Trajiktir, benim sen okuyasın diye yazdıklarımı
Başkaları şiir sanıp okuyor.
Gerçi haklılar.
Çünkü ben sana ne yazsam
şiir oluyorlar.
Hani şairin dediği gibi ''Sevmek belki birgün okur diye
şair olmaktır '' Kahve gözlüm...
Çayımı sigaramı alıp
öyle dışarıyı seyrederken balkonumdan,
gözlerin düşer aklıma.
Öyle birden bire.
Saçlarının yüzüne düşüşünü
hayal eder,
gülerdim sessizce.
Sessizce gülerdim çünkü
ülkemde durup dururken
kendi kendine gülmek delilkti.
Oysa delirmek tıbben o kadar da hızlı gelişen bir evre değildir.
Keşke olsaydı.
Yalnızlık diye bir derdim olmazdı.
Yalnızlığın patenti yok elbet.
Tek bana özel bir dert değil.
Ama bana çok ağır geliyor be kahve gözlüm.
Her sabah kahrolası bir yalnızlığa gözlerimi açıp,
Yataktan çıkmadan gözlerimi tavana çakıyorum.
Yokluğunun kokusunu soluyarak sabahı ettiğim oda, tavanı soğuk, duvarları soğuk.
Sanki sabaha kadar kar yağmış yatağıma.
Ne gerek vardı bunca kışa,
Bunca ayaza,
Bunca şiire,
Oysa elimi tutsaydın
Ve ben bir akdeniz iklimine uyansaydım .