Yadlaşmış yaddaşın feryadı

Hele de özüne gele bilmirdi. Qapını berk örtüb yatağına uzandı. Özünü narahat hiss edince durdu. Döndü. Evvel inanmadı. Demek, bir az evvel uzandığı zamandı! ? Tikantek delib-deşmişdi. Canı yanırdı, zaman qan içinde. Yene de taleyine acıdı. Daddığı sevinc tek acıdı. Acıdı. Döndüyü temterağın lenetinden gözleri dolmuşdu. Pencerenin önüne keçdi. Göye yaxın idi: altıncı mertebede. Hava tutqun idi- gözleri kimi. Istedi kiprik çalsın, delsin buludları. Qorxdu. Elini qaranlıqda havaya yellemek, ne keçse gözlerine sancmaq, yağdırmaq istedi. Risk etmedi. Ne üçün yaşadığını, kimin sualının çavabı olaçağını düşündü. Cavab axtardığı qeder de asan deyildi. Bir anlıq qerq olduğu üfunetden elli-ayaqlı mehrum olmaq üçün metbexe keçdi. Aldı bıçağı, çökdü. Evvelçe özüne qebir qazmaq istedi. Sancdı. Döşemeden qan axmağa başladı. Düşündü. «Daha o dünya da menim üçün bezib. Belke heyat menimle yeni oyuna girmek isteyir? » Qaçmaq, uzaqlara üz tutmaq istedi. Qaçdı. Çölde bir dene bele olsun inli-cinli yox idi. Qaçdı. Budur qoca qarı. Gözleri yoxdu, üzü alqan. Ellerine baxdı. Barmaqlarının yarısı yox olmuşdu. Güldü. Qaçdı. Göy guruldadı. Arzuladığına addım ata bildi. Yağırdı. Qaçırdı… Ayağı su dolu gölmeçeye düşdü. Üzüste serildi. Içdi. Qan dadırdı. Suya baxdı. Dünya daralırdı. Çöndü. Üzünü göylere çevirdi. Adamlar- dostu- tanışı, qonum-qonşusu, hetta onu da gördü. Çevrilmişdiler. Hirsine sığa bilmirdi. «Demek arxalarını çeviribler, qaçırlar menden! » Saçlarını yolmaq, özünden heyf almaq, qisas qopartmaq istedi. Saçları kecimişdi. Ağaca dönmüşdü. Suya baxdı. Su da baxdı. Inanmadı. Saçı dar ağacı, cenginde hamısı. Asılmışdılar. Güldü. «ölürler, bes men? » Paxıllığı tutdu. «Meni kim öldürecek? »,- düşündü. Güleceyi qeder ağılsızlıq gelirdi, ağlına doğru. Qebiristanlığa ve diri-diri defne telesmek. Qaçmaq istedi. Ayaqları yox idi. Süründü. Keçmişini lenetledi. Yol uzaqdı. Bir-iki saata ancaq arzusuna çatardı. Sol qolunu qaldırdı. Saatının eqrebleri susurdu. Süründü… Deyesen çatırdı… Çatdı. Sakitlik çökmüşdü her yere. Burnuna xoşladığı iy deydi. «O da hemişe bu teherinden alardı». Tövşüdü. Niye Onu yadına salırdı axı? En azı huşunu itirmediyi üçün, özü kimi. Baxdı. Burda da her kes qaçırdı. Onlar da demek… Özünü üfunet sayırdı. Qaçırdılar. Hem de ondan. Qebirlerin yanındakı güller de solmağa başlamışdı. Elini qulaqlarına tutub qışqırmağa başladı. Qışqırdı, qışqırdı. Ağlına ne ise geldi. Ellerini çekdi. Daha berkden, var gücü ile qışqırmaq, bağırmaq meqsedile gücendi. Duruxdu. Sesimi tutulmuşdu, qulaqlarımı. Yerde böyük bir daş götürüb baş daşlarından birine atdı. Daşdan ses çıxmadı, daşı uddu. Ayağa qalxmaq, terk edilmiş yerlerden birine yıxılmaq, ölmek istedi. Baçarmadı. Yadı pıçıldadı ki, yoxdur ayaqları. Yıxıldı, arxası üste. Baxdı göylere, şimşek çaxırdı. Hele de gece idi. Güneş de çıxana oxşamırdı. Demek… Çöndü. Süründü, süründü… Ne qeder çalışsa da, bir zaman bele qabaqlaya bilmedi. Güldü, her şeye. Demek… lenet qapısı hele de onu hedeleyirdi.