Yadederim Şiiri - Asya Yıldız

Hissediyorum,
Aldığım manevi güç ile epey yol alacağım.

Kuzeyden bir güneş ışığı farkettiğimde,
Gerçekliğine inanmadım,
Haklısın, belki de inanmak istemedim ısrarla.
Oysa kaldırınca gözlerimdeki perdeyi,
Çekince yüzümü kapatan ellerimi aşağıya;
Gördüm.
Şimdi, o gerçekle yaşıyorum.
Bir yaşam hırsı sunmuş bana,
Binmişim bu hırsın sırtına,
Dörtnala ilerliyorum yolumda.

Başlarda mücadele verdiğim güvensizliğimi
Kendi ellerimle parçaladım.
Ufalanırken izledim gözlerimle.
Hüzünlendiğim,
Görmemek için yumduğum da oldu gözlerimi.
Başarınca bir tatlı huzur kapladı bedenimi.
Ve ruhumun derinliğine inen kapıyı
Aralamaya karar verdim.
Uzatıp yavaşça, ürkekliğimle elimi araladım.
Bilemiyorum,
Belki en büyük yanlışımla tanıştım kapı aralığında.
Bir hamlede yüzündeki maskeyi indirebilirdim
Ya da gerçekliğiyle başbaşa olduğumu kavrardım.
Oysa hiç kalkmadı elim.
Bir sarhoşluk musallat oldu;
Üzerine düşmedim.
Kenara çektim bedenimi, zamana geçit verdim.

Kuzey güneşinin parlaklığına aldanıyor olmalıyım.
Diyorum ikna etmek için,
İlk adımı atmak üzere olan ruhuma.
Hatalarımı telafi etmekte o kadar zorlanıyor ki
Kırılmaması için gözlerimi kör etmeyi düşünüyorum.
Tedavi edecek gücüm var mı, hiç sınamadım.
Riske atılmayacak kadar yaşlı hissediyorum,
Duyarsızlığım değer vermeyişimden değil.
Kaynağıma indiğimde karışık düşüncelerimi toplayıp
Birer birer akarsulara bırakıyorum.
Alsın, götürsün gittiği yere,
Uzaklaştırsın benden diye.
Hayretlerim bent oluşturuyorlar karşımda.
Akarsular donmuş!
Diz çöküyorum;
Başka rolü yakıştıramıyorum kendime.

Üstlendiğim rollerin ehemmiyeti mühim değil.
Yüreğimdeki sesin çığlıklarını gömdükten sonra toprağa.
Ardından…
Büyük bir kayadan kopmuş
Minik bir parçacık koyarım toprağın üzerine,
Kutsal bir törenle; kendimce.
Dönmesine izin verirsem bir gün başımın bu yöne,
Yadederim…
Kuzey güneşinin sıcaklığını hissederim,
Biçare yüreğimin sakin köşesinde.
Yadederim…

Başımı önüme eğerim…