Yabanıl Şiiri - Yigit Özan

Bir gelincik açıyor avucunda, biliyorum
Ama kökü ta kayalarda, sökemiyorum
Parmaklarım kanıyor her dokunduğumda sana
Sen ki en uzak yıldız, ben dibi yosunlu kuyu.

Aramızda büyüyen bir kaktüs şimdi zaman
Her dikeni ayrı bir suskunluk, ayrı bir anı
Güneş vuruyor ama ısıtmıyor nedense
Gölgemiz bile ayrı düşüyor kaldırım taşlarına.

Bir nehir geçiyor gözlerinden, bulanık
Balıklar ürküp kaçıyor sözlerimden
Tutmaya çalıştıkça kayıp giden bir su bu aşk
Avuçlarımda kalan hep o çakıl taşı yalnızlık.

Dağlar gibi dikilmişsin karşıma, rüzgâr almıyorsun
Fısıltılarım yankılanıp geri dönüyor bana
Bir orman yangını başlıyor içimde sessizce
Dumanı tütüyor bakışlarımın, görmüyorsun.

Mevsimler değişiyor takvimlerde usul usul
Ama bizim bahçede hep o inatçı güz
Yapraklar sararıyor, düşüyor birer birer
Toprağa karışıyor sevdası biten sözcükler.

Deniz çekiliyor sanki aramızdan her gece
Kıyıda çırpınan bir martı kalıyor senden geriye
Ve tuzlu bir tat dudaklarımda, bekleyişin tadı
Anlamak zor seni, sevmek daha yabanıl.