Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Hikayede anlatılan kız gibi biri varmı acep dünyada
adı üstünde hikaye keşke böyle insanlar olabilse
dünyada ne güzel örnek bir insan olmuş olur
ŞİİR örnek bir şiir bence güzeldi
Hikayede anlatılan kız gibi biri varmı acep dünyada
adı üstünde hikaye keşke böyle insanlar olabilse
dünyada ne güzel örnek bir insan olmuş olur
ŞİİR örnek bir şiir bence güzeldi
Friedrich von Schiller aslında tiyatro yazarı, eserleri hep birer başyapıt. Özellikle didaktik şiir alanında esin kaynağı olabilecek eserleri var. Doğa betimlemeli şiirleri de örnekte olduğu gibi çok başarılı.
Dördüncü kıtada 'şen kızı' ifadesinin çeviride iki dizenin sonu ve başına birer sözcük olarak getirilmesi o kısımdaki duyguları sekteye uğratmakta. Güzel bir şiirdi. Seçici Kurulu tebrik ederim.
öğrendiğim şeyler oldu bu şiirden...mesela, o zamanın erkekleri, çok daha sabırlıymış ve de ahlaklı:)hiç benzemiyorlarmış zamanımızın ahlaksızlarına!..uçkuru elinde gezenlerine, minicik kızlara, çocuklara cinsel tacizde bulunanlara...aferin o zamanın güzel insanlarına...
köyden kente göçlerin arttığı, hem garip, hem çarpık kentleşme sorunu üzerine bir de ekonomik sorunlar eklenince, rotasını şaşırdı insanlık!.
Schiller gibi takriben en az 150 yıl önce yaşayan şair ve yazarların tematik benzerliği vardır.
Rousseau, Victor Hugo, Voltaire,Goethe, Lamartine,Puşkin,Chateaubrian,Shakespeare,Lord Byron Balzac Vb
Kent merkezlerinde yaşayan , birçok sanat dalıyla temas halinde ve bir çoğu bohem bir müşterek mekanlarda yaşayan bu düşün ve sanat odaklı insanlar sürekli etkileşerek sanat eserleri ortaya koymuşlardır
Artık Türkiye’de yaşayan bir çok insan Berlin roma Paris Londra madrit gibi batı şehirlerinden bir veya birkaçını görmüşlerdir
Yaklaşık 500 Yıldır Afrikalı köleleri kullanarak kale şato saray ve bir çok taş bina inşa edilmiş şehirleridir bu şehirler
Bu burjuva ( kentsoylu) yazar ressam ve şairlerde şehrin boğucu hayatına isyan bizden çok önce başlamıştır. Heidi Alpler’e gider . Robinson ıssız bir adaya gider , ne Hikmet tek bir insanın olmadığı bu adada Cuma isminde bir köşesi vardır . Şekspir hırçın kız da taşra ve çingenelerin hayatını yüceltir
Kısacası hangi akım olursa olsun herbirisi pastoral ( çobanıl) olarak adlandırılan doğaya hayranlık üzerine eserler vardır
Bu eserler mesela bizdeki aşıkların bizzat doğayı özümlemiş içinde yaşayan hallerinden çok bir kentlinin doğa hülyalarını romantizmini görürsünüz.
Tıpkı bu şiirde olduğu gibi
tercüme şiirlerde standart genelde düşük oluyor buna istinaden fena değil şiir.
Bu şiir ile ilgili 6 tane yorum bulunmakta