Yabancıya ben diyebilmek için

Bir başına iken öğrendiğin kendine sarılmayı
Bir, başkasına sarılırken unutur insan
Halbuki küfürlerle suçlayarak yalnızlığı
Ve günleri öldürerek tanıdığın o yabancıya
“Ben” diyebilmek için
İçinde milyon tane gülü soldurdun
Toprağa çokça yakın, çime benzemek için
Bir başına iken öğrendiğin her şeyi
Ve hatta öğrenmeyi
Çoğaldıkça özledin.
Hastalığın, derdin, tasan bu işte senin
Gözbebeğinde kaybolan o ışık
Kendine sarılırken düşündüğün kadar düşünmeden başkasına aşık
Bu yüzden bilemedin hangi elle tutacaksın
Avuç için kendinde, parmaklarınla sarılacaksın
Yoksa bu hüzün, bu acıya düşkünlük peşinde
Kaybolacaksın.