Yabancısın Sen Şiiri - Zafer Bozkurt 2

Göz göze geldik bir anlık düşte,
Tanıdık sandım seni eski bir kışta
Bir sıcaklık vardı, sanki bildik ten,
Ama anladim sonra, yabancısın sen.

Sözlerin tanıdık, gülüşün derin,
Kalbime dokundu, inceden serin.
Bir hatıraydı belki çok önceden,
Ama şimdi uzaksın, yabancısın sen.

Birlikte susmak bile güzeldi önce,
Sonra sessizliğin yordu gece gece.
Yol ortasinda kaldım tek başıma ben,
Kalbimde iz bıraktın, yabancısın sen.

Giden mi bendim, kalan mı o sen?
Ayırt edemedim, karıştı kalem.
Bir zaman sevdim, şimdi neden?
Tanıyamadım seni, yabancısın sen.

Tanıyamadım seni, tanıyamadım ben,
Yüzün tanıdık ama kalbin neredeyken?
Bir ömür bekledim seni içimden,
Meğer hayalimmişsin... yabancısın sen.

Gözüm alışmıştı hayaline bile,
Adını ezberledim düşlerimde dile.
Yıllar geçse de çıkmaz içimden, Saklı bir yara gibi yabancısın sen.

Bir zaman gülüşünle doğardı sabah,
Şimdi her ânımda eksik bir parça var.
Kendimi ararken buldum yine senden,
Ama sen kendinde bile... yabancısın sen.

Baktığım her yüzde seni ararken,
Anladim ki kaybolmuşum ben senden.
Ne kalbin yerinde, ne gözlerin ben,
Bir vedanın içinde.. yabancısın sen.

Suskun kaldım, anlatamadım seni,
Kalbim anlasa da çözemedi beni.
Her şiirim sana yazıldı derinden,
Ve her dizede yine... yabancısın sen.

(Mısra)..03.08.2025