Yabancı Ve Türküsü... Şiiri - Bahtiyar A ...

bana kal buralarda demiştin
kalamam…
buralar benim değil…
benim değil bu sokaklarına, fahişelerin tükürdüğü sokaklar
bu üzerine tükürülen çiçekler bana ait değil…
kuşların yuvasını yapamadığı akasyalar
kaldırım diplerinde zorla açan çiçekler
korkarak…duvar içine sığınmış, nefes alamayan çimenler…
benim değil bu ıhlamur ağacı gölgesi
benim değil alınır satılır sevdalar…

bana kal diyorsun
kalamam…
buralar benim değil…
bu kirli yüzleriyle, simit satan çocuklar
karanlık köprü altları
köprü altlarında, ağlayan çocuk sesleri...
bana ait değil bu kan bulaşmış yüzler
yüzlerde ki çaresizlik duygusu
bu ölüm sessizliğine duran kargaşa
bu sinsi kavga, bana ait değil…

benim değil
karanlıkta, kuyruğu kanla dolaşan bu sokak kedileri
bana ait değil bu süslü köpekler…
ulumayı unutan
aylakça dolaşan
bir ayağı topal sokak köpekleri…
ve benim değil
kan izleri bırakılan bu sokaklar…

benim değil
bizim oralı esmeyen bu rüzgar
portakal çiçeği kokmayan bahçeler
içinde balık yaşamayan bu sarı nehir
karaya çalınmış bu deniz
ve üstünde kayalara vuran
bu sahte dalgalar, benim değil…

benim değil
bu kana bulanmış sevda
sevdasına ağıt yakılmayan bu yürek
sırtında taşınılan bu yalancı bahar
ve sütten ak, emeksiz bu bakışlar, benim değil…
çizilmemiş bu hayat
memeye saldırmamış
sütüne doymamış bu çocuk…benim değil…

benim değil
ay ışığının ve yakamozun, küstüğü bu şehir
mayıs sıkıntısının yüzlere yansımadığı bu insanlar…
ve fularını boynunda taşımayan
ve türkülerin de ateşi sönmüş
şiirlerin de yürek kokmayan
ve aç
ve tok
ve binlerce yıl salkım söğüt düşleri bu kentin, benim değil…

bir yabancıyım ben
zorla yabancılaştırılan gül dalına
çocuk gülüşüne
çınar gölgesine…

ne yalan
ne gerçek
bütün olasılıkları taşıyan çocukları büyütmek adına…
duvarlara kazınan sevdalar
artık nemli gözlerde kalmış
ve titrekçe bir kuş kursağında kalan
göçülüp te gidilemeyen
o sonbaharımsı hüzün dalgası
ve sarışın bir aptalın düşlerinde yitip giden umut
ve anamın tarhana çorbası
ve kekik dağında aç ölen sevdalı yürekler
ve onarılmaz bu yaralar… benim değil…
benim değil,
anlamsız bakışlarla dolaşan sahte yüzler…

bir yabancıyım ben
zorla yabancılaştırılan gül dalına
çocuk gülüşüne
çınar gölgesine…

bana kal diyorsun
kalamam..
bu kadar yabancısı olduğum
zorla yabancılaştırıldığım bu dünya benim değil…

bana kal diyorsun
kalamam…
ben buralı değilim
buralar benim değil
buraların değilim ben…
bana ait değil bu içinde ki soytarı düş
kirli ayak izleri sevdanın, bana ait değil…
benim değil, o yalan bakan gözler
ki o gözler kara zeytin tanesi gibi bakmıyor artık
bakmıyorlar, bir uçurtmanın nazlı nazlı salınmasına…

bana kal diyorsun
kalamam…
ben buralı değilim
buralar benim değil
buraların değilim ben…

artık burada durmak
ve gitmek arasında kalan
ne buralı olabilen
nede oralı olmayı başarabilen
ne terk edipte giden
ne terk edilen bir köy meydanı yiğitliğinde
bir ceylanın, avcıdan ürkek hali gibi gidiyorum…
ama yine de, bırakıp buraları giderken
onurlu bir duruş diliyorum, bu karanlık yüzlere…

sana sevdamı bırakmıyorum
sana yüreğimi bırakmıyorum
sana hiç bir şeyi bırakmıyorum…
sadece öğlesine çekip gidiyorum…

ve sen bilirsin ki huzursuz gülücükler taşırım
bizim oralı türküler söylerim…

İşte şimdi gidiyorum
dudağım da bizim oralı türküler
ve huzursuzca bir gülücük…

kalamam
bana ait değil buralar
hoşçakal…direncimin karanlık yüzü…hoş-ça-kal…

bir yabancıyım ben
zorla yabancılaştırılan gül dalına
çocuk gülüşüne
çınar gölgesine…hoşçakal….