Yabancı Şehir Şiiri - İbrahim Halil Özdemir

YABANCI ŞEHİR
Yabancı bir şehirde metrodayken
Güneş tüm hışmıyla yüzüme vurdu.
Sanki bugün varım yarın yokum havasındaydı.
Yabancı şehir aslında
Güzeldi.
Dağları, ormanları, yaylası vardı.
Çekiciliği bir sürtüğün işine başlamadan önceki antrenman mı
desem heyhat ne desem bilemedim
ama anladınız sizler öyle etkileyiciydi.
Metrolarda binlerce, yüz binlerce insan inip binerdi,
Bu yabancı şehirde.
Düşünsenize yüz binlerce , binlerce farklı hikâye,
Metro yolculukları erken biter diye hiç sevmezdim.
Daha bir durağa doyamadan dünya gibi seni hemencik diğer durağa ulaştırırdı.
Bu yabancı ve yeşil şehirde yaşamanın bir anlamı olmalıydı
Öyle değil mi zaten, insan yaşarken bir anlam taşımazsa ölmek için ruhunun çıkmasını beklememeliydi.
Herkes gibi benimde bu yabancı şehre uğramamın bir anlamı vardı.
Kaderin örseli elleriyle pesimist düşüncelerimden sıyrılıp
Bu yabancı şehre ihtişamımı gösterdim.
Bana el uzattı
Tutmak istemedim
Bu yabancı şehir Yusuf'un girdiği kuyuyla doludur dedim.
Bu yabancı şehirde de Yusuf'un kardeşleri vardır dedim.
Bu yabancı şehirde Züleyhalar kalçasına kadar çekilmiş pantolonla başkalarına bir duvak altından sevgi beslenmesini söyleyeceklerini düşündüm.
Neyse dedim kendi kendime
Kalemi kırdım.
Bu yabancı şehrin yeşil heybetini bu yabancı şehrin zehirlenmeden önceki yeşil sıvıyla baş başa bırakıp birazdan ineceğim sinesinden.