Kırgın olur du geceler sabaha
İnsan kendine kızgın olunca
Karanlık gelirdi ağaçlar
Gölge kendine yer bulamayınca
Güvenmez kendine toprak
İnsan kendini tanıyamayınca
Açmazdı üzerinde çiçek
Kökler yerini bulamayınca
Ağız gülerken gözler ağlardı
Gözler bakarken kalp sızlardı
Beden yorgunken beyin susmazdı
Yani demem o ki kimse kimseyi anlamazdı.
Zübeyde Özel
Kayıt Tarihi : 6.9.2024 01:41:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!