Yabancı Şiiri - Medine Yılmazer

Sokaklarını,yollarını,ezberlediği,şehire yabancıydı,
Çocukluğunun,izleri sırların,sahipleri kayboluyordu,
Birer,birer fotoğrafları,yanıyor,
Geçmişi siliniyordu gözlerinin önünde,

Acı,tatlı, hatıraları,iyi,kötü yaşadıkları,
Dost saydıkları,tükeniyordu,tek... tek......
Dur,diyen yoktu durduran hiç yok
Yorulmuştu,bir kere

Ömrünün baharında,kara bulutlar dönüyordu,
Durmadan,yağmur yağıyordu,şimşekler,çakıyordu
Bu yabancı şehire! ! şehire her inişinde yanlızca o ıslanıyordu
Sadece onun gözleri doluyordu ve... bir tek o üşüyordu..

Damlalar,rüzgarlar sadece onun yüreğine vuruyor,
Denizler kükrüyor,dalgalar yükselip azgın gibi,
Sadece onun bedenine çarpıyordu! yabancı bu şehirde! !
Yaraları kapanmadan dahada derin açılıyordu,geçmeden zaman,

Bakışları neden sonra donuklaştığında,
Diller hiç bir şey olmamışçasına onu anlattığında
Vazgeçmişti zaten yabancı bu şehirden,bir şeylerin farkına varmışçasına!
Misafirdi! ! ! ! ! ! ! !

Daha önceleri mutlu bildiği,gençliğinin geçtiği,
Bir ömür tükettiği bu şehirde yabancıydı sahipsiz,kimsesiz!
Kalabalık topluluğun içinde yok oluyordu yavaş yavaş...
Bildiği hayatların bilmedikleri değişmeyecek alın yazılarını

ve..... kısacası tüketiyordu umutlarını aldığı nefesi vercek yer bulabilseydi,
O da kalmamıştı! karanlığa gömülen bu yabancı şehir
Kapatmıştı.tüm kapılarını,ne bir ışık yanıyor ne de bir zil çalıyor
Bildiği bir tek bi şey var sa onu tanıyan herkes,onun yerine saklanıyordu
Bu yabancı şehirde onun olan kaybettiği ne varsa onlarla birlikte! ! ! ! ! !