Yaban Gülüm Şiiri - İsmail Yağcı

Hepimiz, sevgiyi paylaşabilsek keşke,
Seni yerleştirebilsem kalp denen köşke,
Senin düşüncen olursa benden başka,
Onu da, benim kaderim derim, yaban gülüm.

Gülüm dedim, yüreğime battı dikenin,
Allah yardımcısı olsun, bu aşkı çekenin,
Cezasıını versin, boynumu bükenin,
Senin de yüzün gülmesin yaban gülüm.

Bu yollardan çok geçtim geçtikce yoruldum,
Artık bende kaderime küstüm darıldım,
Sana bu dünyada inan çok kırıldım,
Sen de, sevmesini bilmedin, yaban gülüm.

Bedenim yok olup gitse, ruhum daima seninle,
Mutluluğu sende buluyorum, olunca benimle,
Yolcu edince, arkandan bay bay ettim elimle,
Birde sen ellerimi boş bırakma yaban gülüm.

Ayrılık dediğin sanki ateşten gömlek,
Bazen canını tak eder, istersin ölmek,
Şair olmaz, asla sözünden dönmek,
Ben ölümü de severim, yaban gülüm.

Dil dediğin, bazen gül olur, bazen diken,
Ayrılıktır, İsmal Yağcı'nın belini büken,
Ancak olurum, hasretin, derdini çeken,
Ayrılık acısı çeken bilir, yaban gülüm.

İsmail Yağcı
Antalya