Yaban Gülü ve Pervanecik

Yaban gülü diken diken,
Kırmızı gül, buruk yırtıcı
Senin olan, sende doğaçlayan.
Kırmızı gül, ateşten daha sıcak,
Aşktan daha özlü,
Ve o denli tutkulu.
Büyük aşkları maziye gömerken
Silinir bahçelerden yaz tutkusu.
Sinerken kuytulara,
Dimağlara aşkın kokusu,
Ne papatyalar, ne kadife krizamtenler
Tatmamıştır bu denli,
Yaban gülü kayıtsız,
Yaban gülü diken diken,
Uzun selvide konaklayan bülbül,
Gül mevsimi, bir bakışla, bir cilveyle,
Yatağına sığmayan dere,
Şakır durur nafile,
Yaban gülü yalancı.
Derin bir uykuyla terk etti bahçeleri.
Avuçlarında, yaban gülü soluk, dikensi.

Işıklar dersin gözlerin takıldıkça,
Pervanecik gitmese ışığa,
Bilmez ki; dersin umut var onca ışıkta.
Pervanecik le ışık arasında,
Sevinin en güçlü sırrı,
Ölümü sevince dönüştüren,
Aşk tutkuyla gelir,
Yaban gülü öldürür,
Pervanecik ölür.
Dur! dur! pervanecik,
Sana hazırlanan ışıklı bir son bu.
Yaşama duyduğun aşktan,
Kemiriyorlar özentili.
Gitmeli! ! istiyor! !
Işık çalıyor onu.
Heyecan dolu.
Aşk incecik kanatlarından tutuşuyor.
Biliyor ki; pervanecik,
Gece doğanlar, gün doğmadan ölürler,
Kısa ve öz.
Pervanecik ve yaban gülü.
Sadakatsiz, sadakat......

Nurhan Göktürk
(M.Çankaya'ya 17şubat 1988)