...... Ardına baktığını hatırlarım. Yavaşça kafasını döndürdüğü anda gözlerinde öfke ve bir de acı olduğu halde öylece kala kalışına hala bir anlam veremiyorum.
Daha dün akşam yolun başında bekliyorken elinde bir sigara ve onun dumanında yükselen bir parça hüznüyle, dalgın dalgın bakıyordu üstüne bastığı kırık kaldırımın taşlarına
........Adını sordu. Boş ver aldığı en kolay cevap oldu. Sonrasını anlatması daha zordu. Yıllarını araladığı gün bu hikâyenin de başlangıcı olacak ve belki de sessizliğini tüm dünya duyacaktı.
.......Soru.
Sevdin mi hiç. Duralatan bir korkuydu. Evet demek neden bu kadar zordu sanki. Tek kelimenin ardında neden bu kadar yük vardı ki?
Sorgulama başladı dedi içinden ve amansızca iç geçirirken, susmakla arası bir şekle bürünüp, usulca ya yoksa dedi. Belki de ilk defa bu kadar basit bir kelime beni bu kadar korkutmuştu. Ne demekti ki şimdi bu?
İşte hayatın en büyük sorgusu. Yalanla gerçek arasına sıkışan ve her anında azaplar içinde çıldırtan şüphe miydi bu? Ya gerçek olmadıysa sevda dediniz mi hiç. Ya aslında hiç yaşamadım gerçek olanı diye geçti mi aklınızdan. Ve hiç sevmeyi becerdiğim anlarda bile sevilmedim galiba dediniz mi? içten içe. Ya aslında sevgi diye bir şey yoksa. Ya sevgi gerçekte varsa bile sizi hiç bulmamışsa. Ya yaşadıkların bir kaç kelimelik bir hikâye bile olmazsa.
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla
