Ya Yarın Olmazsa... Şiiri - Sevtap Özkah ...

Bir yangın merdiveni yalnızlığında yangınlarımı harlıyorum.
Sigaramın ucundaki küçücük korda donarak…

Beynimin kıvrımlarında debisi yüksek onlarca düşünce akıyor...
Ve
Kulaklarımda birbirine karışan sözlerin yankısı,
Duymaktan sıkıldığım…

Uzaklaş diyor,
Ya akla!
Ya uzlaş!
Ya aş!
Oysa ben dördüncü seçeneğin peşindeyim…
Yaşanacaklarla hayata “ bis “ yaptıracak bir seçenek olmalı mutlak…

Karaya vurmuş kelimelerin ölü gözlerinde seyrediyorum bozkırı, geceyi ve geçmişi…

1.tekil şahsı taht edinmişlerin biz katliamı…
İhanete göçen dostların geçmişi kusmaları…
Alışkanlıkları tutku sandıran düş sanrıları…
Kuşku sızdıran sevme çabaları…
İki kişilik rüya masallarının karabasanı…
Tek tip sevmelerin ipotekli hayatları…

Sınırsız bilinmeyenli denklemlerin sınamasında,
Kördüğüm olmuş ilişki halleri…

Çözemiyorum!

Çözemediğim hep koparıp attığım düğümlerin vurgunu…

Saçmayım,
Yorgunum,
İpi kopuk uçurtmalar gibi serseri, delidolu yüreğimin ritmi…

Beni sesinle vurma, dizeler bile onduramaz vurgunumu… Dememiş miydim ona!
Duymadı
Ya da
Duyuramadım…

Rutinleşen “ seni seviyorum ”lar,
Kronikleşen “ çok özledim ”ler,
Arabeskleşen “ sensiz yaşayamam ” lar,

Boy attıkça cüceleşen sevgi sözleri…

Oysa
Ben kullandıkça şişmanlayan sözlere hayranım…

Ve
Yokum olanlar,
Yolum olacağına bulutlara doğru…

Düşünüyorum da,
Sanki vedalara akrabayım hiçbir dille yazarken sevgilerimi.
İşte bu yüzden,
Tam da bu yüzden,
Ben seni hiç isimlendirmedim, sen hep gitmektin benim için…
Bir fotoğraf makinesi kadrajına hapsedilen an gibi bir vedaya daha bıraktım nefesimi…

Bu yüzden… Parantez içi nefesleri katınca nefesime “ ya yarın olmazsa “ diye bir daha geri verememem…

Bu yüzden… Zeytin dalı salıncaklardaki dostluğa göz kırpan sevgileri ayağımda sallamam sabahlara dek…

Bu yüzden… İnsanlığın ders notlarını harıl harıl temize çekmem “hayır” diyemeyişlerimde…

Ve

Tutunmam sıkı sıkıya
Anlık var oluşların, ben’i bize / / biz’i hiç’e dönüştüren simyasına…

(Ankara - 10 / 03 / 2010)