Yâ Şuayb Şiiri - Osman Akçay

Zübeyir Can’a ithaf edilmiştir.

Gidilecek yer kalmamış
Nereye gitsen Medyen
Nereye baksan Eyke

Sözlere de güven kalmamış
Ne kayınpederler Şuayb
Ne damatlar Mûsâ

Ne çok put var
Annelerinden dünyaya insan olarak doğup
Dilimizle yücelttiğimiz
Şişirdikçe şişirdiğimiz
Bizim üretimimiz

Başka müsebbip aramaya gerek yok
Bir kez sevince
Nedense hiç toz konduramaz gönüllerimiz
Ellerimiz, o kahrolası ellerimiz
İnsandan putlar üreten ellerimiz

Ne ara bozuldu insanlık bu kadar
Her işte bin bir türlü hile gizlenir
Haklı veya haksız olmanın hiçbir önemi yok
Adalet terazisinde hep güçlünün kefesi ağır gelir

İnsanı insandan ayır!
Kendi adamını kayır!
Önüne setler koy, eşkıya misali!
Kul hakkı ye, ibadet niyetine!

Medyen’den Eyke’den ibret almadan
Ne çok günah işlenir oldu
Her an evrenin her noktasında

Küre ısınır
Tüm dünyanın ormanları cayır cayır yanar
Ekonomiler batar
Çünkü tüm dünyanın sermayesi
Küreselci çapulculara doğru akar

Öyle bir çağdayız ki
Ticaret dediğin dalavere
Düstur o ki mümkün olduğunca beleş fiyata al
Ve satabildiğin kadar fahiş fiyata sat!
Bir de kıyameti çağırırcasına
Dünyanın her noktasında
Çık, kat üstüne kat!
Kazandıklarını sanal paralara yatır!
Ölünce sanırsın ki mirasını paylaşanlar
Sana öyle değer verecekler ki
Mezarın olacak bir yatır!

Dünya azgınlık dolu
Kalmamış Mûsâ gibi
Bir sözü uğruna on yıl koyun güden
Çok azı hariç
İnsanların gözü başkasının koyununda
Sabretmek, şükretmek, fikretmek…
Hak getire!

Allah’tır rızıkları veren
Kudret helvası ve bıldırcın misali
Az veya çok
Yeter bana
Şükürler olsun Rabbim sana
Demenin coşkusu
Yüreklerde huzur verir

Fakir ülkeleri sömürmek
Çaresiz halklara zulüm yapmak şan olmuş
Unutmasın zalimler
Mazluma zulmeden Firavunlar
Her zaman perişan olmuş

Her türlü haram işlenir eyvah!
Bulut gününün azabından korkarak
Çokça ağlayıp Rabbe yalvarmak gerek
Helakimiz yakındır tövbe etmezsek

Dijital bu çağda
Deccal’in çıkması yakın mıdır
Anlamadım gitti
Ne çok bozguncu türedi
Dünyanın dört bir yanında
Korkarım topraktan Yecüc Mecüc fışkıracak

Yâ Şuayb!
Bir Hatîb-ül-Enbiyâ idin
Tesirli ve tatlı olsa da sözlerin
Az kişi hariç, seni dinlemedikleri gibi
Nasihati dinleyen de kalkmadı şimdilerde
Tesiri tam kayboldu sözlerin
Her konuyu bilen çok!
Nasihatin ise nasihat edene bile faydası yok

Ne sanır insan kendini
Evveli toprak, ahiri toprak
Bir sperm yapışır yumurtaya
Doğunca unutulur nutfe olunduğu
Neden unutur insan özünü
Ve neden unutur insan
Kâlû belâda verdiği sözünü

Bir balon gibi şiştikçe putlar
Sonunda mutlaka patlar
Patlayınca içinden
Helva da saçılmaz etrafa
Şimdinin putları helva olarak da yenilemez
Ancak öyle kutsamışlar ki kendilerini
Bir avuç küreselci puta
Yeryüzünün herhangi bir noktasında
Hiç laf da denilemez

Gidilecek yer kalmamış
Nereye gitsen Medyen
Nereye baksan Eyke