Ya Sen Gel! ... Şiiri - Leyla Altınbaşak

Sen bıraktığından beri elimi, parmak uçlarım hissiz,
Farkına varmadan arıyor gözlerim hayalini...
Nicedir duymadığım sesin deliyor sessizliğimi
Gerçeğin kesitinden sesleniyorum hayalimdeki boşluğuna...
İlk merhabadan son elvedaya hala içimdesin.
Sen bıraktığından beri gözlerimi, anlamsızlaştı bakışlarım.
Hiç görmediğim gözlerin buluşuyor gözlerimle bir hayal gibi,
Yüreğimin boşluğunda kanatsız kuşlar çırpınıyor...
Hiç bilmesen de sen; göz bebeklerimde bir kızıl alev tutuşuyor,
Yangın yeri kalıntılarında anılarım...
Tebessümlerim küllerin arasında hıçkırıyor
Gözlerim yağmur ormanları,
Bazen de bir deniz; batık gemilerin dibe vurduğu
En büyük vurgunum sensin, zehirli bir ok gibi saplandın;
Yüreğim seni çok sevdi, söküp atamadığım...
Sen bıraktığından beri kar yağdı çiçeklerime, mevsimler değişti
Bir ben değişemedim, ne gün doğumları, ne de karanlıkları gecelerin
Silemedi varlığımın içinde ki yokluğunu; sesine tutunduğum...
Bitsin bu esaret;
Ya sen gel! ...ya da sesini gönder, yokluğunla başa çıkamıyorum...