Ya Rasulullah Şiiri - Afşin Dualı

Ismin huzur veriyor,
Zikri huşu eyliyor,
Edep iki hece,
Incittik Nebi'yi nefse..

Bilseydik nazarı üzerimizde,
Bilseydik mübarek gözleri,
Üzerimizde rabıta eyledi,
Günah ile, peygamber incindi..

Görmez kimse, hapsettik şerri,
Iki duvar arasına..
Bilmez misin..? iki şahit omuzda,
Yıpratır günah, peygamberi solukta..

Son kelâm ki su serpti gönle,
Hayatını adadın ümmete,
Peşinde milyon ümmetten nefer,
Binlerle izinde peygamber..

Bak görünür Kevser,
Bak göründü iki dilim el,
Su uzattı ırmaktan, yer mahşer..!
Bizim ile yandı son peygamber..

Hû..! der fâsık bile,
Onlardan gayrı ne halimize,
Bin günahı bozdum sevaba,
Yaktım huzuru mahşerde..

Zebaniler bize hırçın,
Toprak altında ümmet deme sakın,
Utanır, hiddetlenir zebani, etmez mi hâyâ,
Hani verdi ya sözü Ömer'e..

Ey Azrail.! canı ümmeti böyle mi alacaksın,
Hayır.! Nebi incitmedim seni,
Keza ümmetin canı, daha çetrefilli,
O halde eyleme, al benden hepsini..

Iki dudak açılır ya kokar huzur,
Zaten biri ümmetti,
Öteki yine ümmet mi ?
Nebi öyle yandı biz için..

Bastığın toprak zikir eyledi,
Kundakta bebekler seni gözledi,
Sen ki on sekiz bin aleme peygamber..!
Sen ki bizim için eylersin amel..

ismin hürmetine kurtuldu Adem,
ismin hürmetine tutuştu kalem,
Yazmaya yetmez okyanus olsa mürekkep,
Senin halvetine yandı bu merkep,
Şefaat ister günah yüklü erdem..