Ya Okyanus Ölmeli Ya O Büyük Ateş

Bu asur'a dokunmuş her ateş
bilmezdi okyanus’un serin kalbini.
Ve gelen o yalaz! Düşen suyuma
darbıyla mahvın öyle bir kalleş!
Deştiler içimin ruşen evini
yıktılar yüzümün o mavi resmini.

Pir olsa yüzün, gözünde cennet
ay ile dolansan karanlık geceyi.
Nekr olsan gözümde yüzümü terk et!
Mahvıma gelmiş ateşler sönmeli
girmeli hak kitabın ön sözünden;
ya okyanus ölmeli, ya o büyük ateş
ya bende ben, ya kalbe kalleş.

Hani, kutsaldı kalbin hecesi hem de
tevhit ile varılmış sözler bağlardı!
Hani, hak'ka varan o gözlerin incisi
düşerdi cennetten, meliklerin nerde?
Niye bu kam olmuş zaman yakıyor?
Bütün kahpeler mi düşer bir insan kalbine!
Niye duruyor bu mavilik, hala yüzüm de?