Ya Nebi Şiiri - Samettin Şenkaya

Ansızın, kutlu bir gelişle gel...
Gel de şu acılı ümmete gül.
Ümmetin perişan, ümmetin çaresiz!
Kandan deryalar içinde; dinmeyen gözyaşı…
Bitmeyen çile, bitmeyen girdaptan çıkamayışı!

Hani; en ızdıraplı bir anında, hüzün yılında…
Rabbin seni sevindirmişti “Kutlu Miracı’nda”!
Türlü hediyelerle dönmüştün…

Seni bekliyoruz! Gel, gel de ümmetine gül!
Rabbimizin merhametiyle gel, nusratıyla gel!
Gel, gel de “Meta Nasrullah” diyen ümmete gül.

Sen aramızda olsaydın; “Alem-i İslam” böyle mi olurdu?
Yokluğunu ne kadar da hissettirdin…
Ümmetin seni bekliyor! Ümmetin perişan; haline ağlıyor!
El medet! El medet! El medet! Diyor…
Gel artık! Gül artık! Ağlayan ümmetini güldür artık.

Bu acıların hepsi bizden biliyoruz,
Rabbimizin yolunu, senin yolunu bıraktık!
Haristanda dolaşıyoruz; yolumuzu kaybettik,
Kulluğu kaybettik, ümmetliği kaybettik.
Bul bizi, buldur bizi, Yüce Rabbe bildir bizi…
Sev bizi, sevdir bizi, en son şefaatınla sevindir bizi.